Donderdag 26 april 2018

Sevilla

Veel mannen van het type ‘gorilla’ komen we tegen als we na het ontbijt langs de Guadalquivir, de rivier die door Sevilla stroomt, onze wandeling van vandaag beginnen.
Een ‘gorilla’ beweegt zich voort met een hoog opgezette borst, waarbij de armen ietwat los van de romp de letter O vormen.
Ook al heeft JM weinig van een gorilla, een bepaalde stoerheid is bij hem wel aanwezig.
Deze stoerheid uit zich vooral in zijn doorzettingsvermogen. Lopen betekent voor hem gelijk zo’n 20 kilometer de stad doorkruisen. En ook al is het de derde keer dat we in Sevilla zijn, er is nog veel dat we niet eerder gezien hebben.
Zoals het Parque de María Luise. In deze schitterende oase genieten we van het groen, de bloemen en fonteinen en vooral van de zon. Na drie jaar hittegolf in Spanje kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat zon hier ook weldadig kan zijn.
Bij het Plaza de España gaan we op de trappen van de prachtige regeringsgebouwen zitten om te kijken naar een optreden van een flamencogroep: twee danseressen, een zangeres, een gitarist en een man op de cajon. Muziek in het wild. Veel leuker dan ons vage plan om vanavond naar een flamencoconcert te gaan, dat waarschijnlijk plaatsvindt in een zaaltje vol opgeprikte toeristen.

We lopen kriskras van pleintje naar pleintje, via de smalste steegjes. Je overbuurman zal maar verliefd op je worden. Hij zou met een sprongetje zo op je balkonnetje staan.

We zouden bijna vergeten dat we morgen gaan fietsen.
Vanmorgen tijdens het ontbijt hebben we nog wel even ervaringen uitgewisseld met met een ander Nederlands fietsstel.
Omdat zij gepensioneerd zijn hebben ze geen einddatum voor hun tocht. Wij ‘jonkies’ hebben een deadline.
Na gisteren kan ik dit woord wel enigszins relativeren. Nu we de vliegreis overleefd hebben, acht ik de kans dat we Porto gaan halen aanzienlijk groter.

Joke