Zaterdag 24 juni 2017

Santiago de Compostela
0 km totaal 1175 km

Nadat we heerlijk hebben uitgeslapen doen we vandaag heel rustig aan.

Santiago is een heel relaxte stad. De vele pelgrims, jong en oud, zorgen voor een unieke sfeer.
Ik wil eerst weer naar het plein vóór de kathedraal, waar alle pelgrims aankomen.
Het plaatje is prachtig. Groepen die helemaal uit hun dak gaan, een vrouw alleen die languit ligt, met haar ogen dicht, haar hoofd rustend op haar rugzak. Mensen alleen zien er vaak triest uit. Het is voorbij. Het gewone leven wacht.

Wij beiden merken op dat we door het zien van emoties van anderen meer bij onze eigen emoties komen. Ook ons laat het niet onberoerd.

Als we even later naar het pelgrimsbureau gaan om ons Compostolaat te krijgen en we de reden van onze pelgrimsreis moeten aangeven zijn er drie mogelijkheden: religieus, spiritueel en sportief. Ik vul alledrie in, want ik zie ze als drie kanten van één medaille.

In de lange rij bij het pelgrimsbureau delen we onze net gekochte kersen uit en hebben leuke gesprekken met onze buren. JM met een stevige Oostenrijker die vijf dagen had gelopen om de confrontatie met zijn psyche aan te gaan. Hij is helemaal kapot en kan alleen nog strompelen. Totaal ongetraind is hij zijn tripje begonnen.
Ik praat met twee Nederlandse vrouwen die een week hebben gelopen. Het was een georganiseerde reis, waarbij de rugzakken worden vervoerd en de hotels geregeld zijn. Op mijn vraag of het dan niet zo is dat je stopt op het moment dat je net in het ritme zit, antwoordt de ene: 'ik vind het lang genoeg, ik hou van korte vakanties.' Alweer komt er een bijbels verhaal boven drijven: de arbeiders in de wijngaard.
Te voet en te paard krijg je een Compostelaat als je de laatste 100 kilometer hebt afgelegd. Voor fietsers is het minimaal 200 kilometer.

Gisteren hebben ongeveer 1600 pelgrims Santiago bereikt.
Even voor de statistici: in 1978 zijn er 13 pelgrims geteld. In 1998 waren het er ruim 30.000. In 2016: 277.915. De verhouding lopen/fietsen was 85/15 en was in 2016 92/8.

Boven het pelgrimsbureau bezoeken we de Huiskamer van de Lage Landen, waar vrijwilligers van het Nederlandse Genootschap Sint Jacob sinds 2013 pelgrims ontvangt. We kennen het nog uit 2014 toen we er met Rob Vennix zaten.
De huiskamer zit nu net twee weken in een nieuw onderkomen.
We worden heel hartelijk ontvangen en in een uur zien we diverse pelgrims langs komen.
We praten met enkele Vlaamse senioren van een groep van 26 die uit Ieper naar Santiago is gefietst. Drie vrouwen en verder mannen. De jongste is 56 en de oudste 79. Twee dames reden de route mee in een 'camion', met de bagage en lunches. De hotelovernachtingen waren geregeld. In 19 dagen hebben ze het gehaald, vaak 170 kilometer per dag.
We zijn onder de indruk. Zij van ons, omdat wij onze tocht met een flinke bepakking hebben gedaan.

Tegen vijven willen we nu wel de kathedraal van binnen zien. Drommen mensen in de rij om het enorme beeld van Jakobus te omhelzen. Niets voor ons dus.

We gaan in de kerk zitten en als om 18.00 uur de pelgrimsmis begint,schuiven we aan. We dachten dat het heel druk zou zijn op dit tijdstip, maar dat valt mee. Er zijn meerdere pelgrimsmissen per dag. Achteraf blijkt dat de mis in het Galicisch was.

Voor ons de tweede keer. Weer een zingende non. Deze zingt veel zuiverder dan die van drie jaar geleden of het is dezelfde en heeft ze veel bij geleerd.
Het is een heel rustige dienst waarvan we weinig verstaan.
Tijd om even te mijmeren, wat bij JM resulteert in een hazenslaapje.
Ondertussen zien we dat achter de priester Jacobus innig wordt omhelsd door jong en oud, man en vrouw.
De communie laten we aan ons voorbijgaan, omdat er vooraf weer van alles wordt gezegd, waarvan we vermoeden dat we toch niet de juiste papieren hiervoor hebben, ondanks ons verse Compostelaat.

Na afloop is de rij voor Jacobus wat geslonken en wil ik hem toch even aanraken. We sluiten aan in de rij, trappetje op. Ik leg mijn handen op zijn schouder en JM raakt de schelp aan. En weer merken we dat we meer geraakt worden door de oude vrouw na ons. Ze is duidelijk geen pelgrim, maar ze omhelst Jacobus innig. Het voelt zelfs ongepast om er naar te kijken.

Dan Santiago weer in. We gaan nu voor het eerst op zoek naar een terrasje in de zon, omdat het anders te koud is.

Aan het eind van de avond willen we nog even kijken op een pleintje waar een concertje is met Galicische muziek ter afsluiting van het feest van San Xoán (Sint Johannes).
Gisteren zagen we al wel van alles wat we niet konden duiden. Veel mensen met veldbloemen. Op een pleintje werden houtstapels gemaakt en de brandweer was ook present.
Vandaag weten we dat dit een driedaags Galicisch feest is waarin water, vuur en bloemen/kruiden een belangrijke rol spelen. Daarnaast worden er vooral sardines gebakken.
Rondom de langste dag van het jaar zijn er allerlei rituelen om de heksen en boze geesten te weren. Er wordt bijvoorbeeld gesprongen over houtvuren.
Het is een soort collectieve reiniging, waarbij ook de onderlinge band tussen buren worden aangehaald. Bijna zoiets als onze buurtbbq.

Op het Praza de Mazarelos is het feest in volle gang. De muziek is fantastisch. Ze is duidelijk verwant aan Bretonse muziek en ook de dans lijkt sprekend op de Keltische cirkeldans van Bretagne.
Terwijl we meeklappend staan te genieten wordt ondertussen door een wat zenuwachtige man in een stenen schaal een brouwsel gemaakt. Hij schilt citroenen en sinaasappels. Er gaan koffiebonen bij. Dan doet hij er een enorme hoeveelheid water bij. Ondertussen zet hij rijen plastic kommetjes klaar.
Dan loopt hij naar zijn auto, rookt wat gestrest een sigaret, duikt de auto in en komt er even later uit op blote voeten en gekleed in een soort monnikspij van ruwe bruine stof. Hij steekt kaarsen aan en ook het brouwsel. Achteraf blijkt dat dat geen water, maar brandewijn is.
Hij loopt met de brandende schaal naar het podium. De lichten worden gedoofd, de muziek stopt en jong en oud gaan in een halve cirkel om de man heen staan.
Even moet ik denken aan de toverdrank van Panoramix.

De man blijkt opeens een geweldige spreker te zijn. Hij vertelt de historie van de drank, de Quiemada, over de geesten en heksen die geweerd moeten worden, maar ook over de zomer die begint, een nieuwe tijd.
Er volgen een paar uitgeschreeuwde bezweringsformules, maar ook grapjes. Ik kijk steeds maar naar een paar kinderen die heel aandachtig luisteren, maar ook lachen om de grapjes. Als kinderen bang gemaakt worden haak ik af.

Wij staan wat achteraf. Op het moment dat iedereen de hand naast zich vastpakt wordt JM vastgepakt door een jonge vrouw. Ze spreekt wat Engels. Als ze zijn vragende blik ziet, zegt ze dat dt een 'very important moment is'.
We voelen ons welkom en laten ons de Quiemada goed smaken.
We praten nog wat na met de vrouw en haar vriend.
Verwarmd door de bijzondere ervaring en de alcohol lopen we terug naar het hotel.

Joke