Maandag 19 juni 2017

Puebla de Sanabria - Erosa
65 km totaal 914 km

Soms kan een dag heel anders lopen dan je verwacht. Toen Joke vanmorgen om 6:55 uur de poort van de camping achter zich sloot, begon het spontaan te regenen. Eerst wat spetterend, dan iets harder. De rest van de dag zou het bewolkt zijn, deels droog, deels met kleine of middelgrote buien. Rommelend onweer en wat geflits gaven ons een zekere alertheid in het speuren naar potentiële schuilplekken. Die hebben we allemaal niet nodig gehad. Gelukkig. Soms zaten we net op tijd in een tunnel, soms in een barretje. Bij een viel de stroom uit. 'Tormenta!' riep de uitbater, onweer! Gelukkig hadden we de koffie en thee net voor onze neus. We hadden nu wel de temperaturen, die te verwachten waren op deze hoogte (tussen de 900 en 1350 meter: 18 tot 24 graden. Overal spontane stroompjes langs de weg. Heerlijk: natte benen door het water op het asfalt. Mijn directe angst voor de opwarming van de aarde is ineens een stuk afgenomen.

Na een lunch met tortilla, het enig verkrijgbare in het volgende etablissement, begint Joke buikpijn te krijgen. De inspanning in combinatie met de tortilla zit haar danig in de weg. Langzaam vervolgen we onze weg. Tempo bepaald door Joke.

In A Gudiña doen we wat boodschappen bij een 'supermercado'. Wat hier in Spanje die naam heeft, lijkt niet op een Hollandse supermarkt. Het is meer te vergelijken met buurtwinkel Holleman in de Transvaalstraat, waar ik ooit woonde, in Rotterdam-Zuid in de jaren 80. De beste man had ooit een waterstokerij, waar je heet water kon kopen, en hij verkocht nog steeds zakken cokes en steenkool. Je kon er ook telefoneren, voor 35 cent per tik. Met zo'n zwarte telefoon met draaischijf, model 1948. Het gezin leefde zo ongeveer in de winkel, het souterrain. Als ze gingen slapen, klommen ze via de kast met een ladder naar de bovenverdieping.

Nou, zo'n soort winkeltje gaat Joke in. Ze is dan wel niet helemaal in goede doen, beetje duf en niet alert. Maar ja, zij spreekt tenminste Spaans. En ze weet in principe wat ze wil hebben. Ik zou ook wel terugkomen met eetbare zaken, maar er kan dan wat lucht zitten tussen Jokes wensen en mijn resultaat, alleen door spraakverwarring. Beter van niet.
De inhoud van het winkeltje is net zo bijzonder als de winkelierster. De pikante beha's hangen zo ongeveer tussen de bananen. Je zou kunnen denken dat de artikelen alfabetisch zijn geordend, maar nee, dan zou de balasamico hier ook moeten staan. En ze spreken hier Spaans dan wel Galicisch. Joke komt na tien minuten terug met de winkelierster, die uitgebreid in het Algemeen Beschaafd Gallospaans vertelt dat de route achter haar winkel veel korter is, dan die voor haar winkel. Ze zegt het zo dwingend, dat ik niet zou dúrven iets anders te kiezen. Maar gelukkig heb ik Joke bij me.
Ze koopt wat yoghurtjes, twee bananen, twee sinaasappels, een pakje 'pan tostado' en twee blikjes fris. De rekening bedraagt € 9,-. 'Wat?' zegt Joke, 'negen hele euro's? rekent u dat eens voor.' Op bijna alle artikelen staan namelijk prijskaartjes met een bedrag waarvoor half Nederland zich spoorslags naar de Lidl zou spoeden: 40 cent, 70 cent.
De mevrouw zet alle bedragen keurig op een rijtje en weegt dan de bananen nogmaals. Die zijn € 5,-. 'Ja', zegt Joke 'als we nou een mud bananen hadden gekocht.... maar dit zijn er twee!' De mevrouw weegt op 'eigen initiatief' de bananen nog eens. En nog eens. En nog eens. Joke wordt per keer alerter. En altijd gaat er, onder luid Gallospaans gekraai, iets van het bedrag af. Uiteindelijk wordt het totaal € 5,-. Ik reken nu maar even uit dat de bananen 50 cent per stuk hebben gekost. Als de Bijenkorf fruit zou verkopen, zou de prijs misschien die richting uit gaan, maar hier in Spanje?
Overigens: in Spanje worden geen bananen 'verbouwd'. Dat kan niet in Europa op de volle grond. De grootste bananenproducent in Europa is..... IJsland. Omdat daar iemand woont die bij een geiser een kas heeft met misschien 100 vierkante meter bananen. Anders zou het een godsvermogen aan verwarming kosten.

Nu terug naar Joke. Ik zie ineens dat alle vermoeidheid, pijn, lamlendigheid uit haar verdwenen is. Ik bedoel: probeer haar een poot uit te draaien en ze is meteen alert. Ben wel een beetje trots op haar. Dat ze zich in het Spaans weet te redden, dat ze zich in den vreemde niet de kaas van het brood laat eten. En dat alles met een assertiviteit waarvan ik alleen kan dromen. Dat is Joke!

Nu komt bij mij de gedachte op, dat ik, als ze nog een keer flauw, suf en moe is, haar gewoon op dezelfde manier moet prikkelen. Dan is ze tenminste weer bij de tijd!
Vandaag heb ik het meteen gepraktiseerd. Ik zou na de vermoeiende reis een biertje voor mij en een Fanta voor haar uit de automaat halen. Ik kom terug en zeg: 'Eh, sorry, ik heb toevallig twee keer op de bierknop gedrukt...' Maar ze is meteen dubbel alert. Ze heeft me helemaal door. Een grapje.
Nee, je kan Joke geen poot uitdraaien, en ook niet voor de gek houden.
Ik kan er mee leven.

Jan Marten