Woensdag 14 juni 2017

Salamanca
0 km totaal 642 km

Als pelgrim een stad bezoeken is voor ons niet zoveel anders dan we als toerist zouden doen.
Misschien zit het verschil erin dat we zo'n bezoek echt zien als onderdeel van onze reis en we onze blik richten op die dingen waarvan we vermoeden dat ze pelgrims al eeuwenlang boeien.

We hadden gisteren bedacht dat we al vroeg zouden lopen naar de stad, om niet de zorg over onze fietsen te hebben. Vanmorgen komen we er achter dat we ook met de bus kunnen.
Een vrouw bij de bushalte is uiterst behulpzaam en legt ons ook uit waar en wanneer de bus weer terug gaat.

Eenmaal in Salamanca gaan we, zoals een goede pelgrim betaamt, eerst de oude en nieuwe kathedraal bezoeken. We hadden hier gisteren al een schitterend stempel in ons Credencial (pelgrimspaspoort) gekregen, wij zijn van het soort pelgrims dat ook kerken bekijkt.
Meestal wordt een nieuwe kathedraal op de plaats van de oude gebouwd, en de andere dus afgebroken: hier zit oud en nieuw aan elkaar vast.
We komen binnen in de nieuwe kathedraal en we blijven alsmaar omhoog kijken, omdat de hoogte imposant is en er veel te zien is daar boven, qua architectuur en schilderingen.

Al dwalend komen we in de oude kathedraal, waar we graag de heel oude muurschilderingen willen bekijken, maar er is net een dienst begonnen. Andere toeristen gaan stug door met hun audiotour of integreren de dienst in hun bezichtiging.
Wij gaan uit respect voor de vierders op de achterste bank zitten, vangen wat woorden op uit de lezingen en preek en luisteren naar het ietwat valse gezang van de voorganger met daar achteraan de bijdrage van het kerkvolk, begeleid door een enthousiaste jonge organist op een elektronisch orgel, terwijl we in beiden kerken wel vijf echte orgels hebben gezien.
De toeristen omringen het gebeuren als vliegen een mesthoop. Eerst nemen ze alleen foto's aan de achterkant. Dan loopt er een naar voren en fotografeert frontaal de hele meute. Ook de voorganger wordt niet gespaard, het gaat nu op een persconferentie lijken. En ondertussen gaat hij onverstoorbaar door op een zeer aimabele manier.

Dan is het moment van uitreiken van de hostie aangebroken. Het is alsof er stukken vlees worden gevoerd aan de leeuwen in Artis. Niet dat ik geloof dat de ouwel veranderd in vlees, maar omdat de toeristen op slechts een paar meter afstand staan met hun smartphones om dit, voor de communiegangers intieme, moment vast te leggen.
JM heeft net drie weken terug een artikel geschreven over onder andere privacy in de kerk. Hij had dit plaatje er zeker goed voor kunnen gebruiken.

Na dit religieuze schouwspel willen we ook nog het Casa de Conchas, Huis van de Schelpen, zien. Het is rond 1500 gebouwd door een ridder van de orde van Santiago de Compostela. Het is bedekt met 300 schelpen, symbolen van de pelgrimage.
In het gebouw zit de 'Biblioteca Publica' en daar moeten we natuurlijk naar binnen.
Zo mooi als het gebouw aan de buitenkant is, zo lelijk is het aan de binnenkant. Vijf verdiepingen boekenkasten met stoffige gedateerde boeken en nog heel veel dvd's en cd's.
Zoals ik dat gewoon ben, kijk ik of er iets te vinden is over Nederland en wat voor materiaal er is in het Nederlands.
Ik vind vijf reisgidsjes, waarvan de nieuwste uit... 2006 is. Bij één sla ik de gids open bij de stad Utrecht. In een kadertje erbij staat informatie over de 'Ruta de los Hunebedden'.
Ook leuk om te lezen dat de treinen in Nederland bijna altijd op tijd rijden.
Het enige Nederlandstalige boek dat er staat is 'Het staat op mijn lijstje, 20 dingen die ik wil doen voor mijn 25e'. Voorin het boek. staat met pen de naam 'Femke'.
Waarschijnlijk een gevonden voorwerp.
Wat het meeste indruk maakt in deze bibliotheek is dat het er doodstil is. Iedereen zit in stilte te werken. En als wij even iets fluisteren gaan verstoord de hoofden omhoog.
De tegenstelling kathedraal - bibliotheek is treffend. Ik durf zelfs nauwelijks een foto te maken van het Nederlandse boek.

We lopen nog wat rond en in een supermarktje vullen we onze noodvoorraad aan en besluiten we om vanavond zelf te koken. Het menu wordt pastapot van Knorr, waar je alleen kokend water bij moet doen. Dat kan mooi met de reisdompelaar, een onmisbaar kleinood voor de pelgrim 3.0. Daarbij gaan we een supergezonde salade maken. Een mens kan tenslotte niet altijd uit eten.

Terug op camping Don Quijote wordt het weer zwemmen, wasje doen en het eten bereiden. Is trouwens heel smerig die pastapot van Knorr. Ik ben een verwende pelgrim, ik weet het. JM vindt het heerlijk, maar hij heeft de oorlog meegemaakt.

We spoelen de (vieze) smaak weg met wat drankjes op het campingterras, waar de voertaal Nederlands is. Wij vallen behoorlijk buiten de groep van gegoede senioren, die voornamelijk praten over hoe groot de camper is, de mooie campings die waren en gaan komen en vooral over hoe goedkoop ze zijn.
Maar we beseffen dat wij met medepelgrims dergelijke praatjes hebben. Soort zoekt soort.

Morgen gaan we gelukkig weer fietsen. De reis gaat naar Zamora, ruim 70 kilometer ver en het wordt weer 35 graden.

Joke