Zaterdag 3 juni 2017

Almadén de la Plata - Fuente de Cantos
100 km - totaal 161 km

Na 30 kilometer en meer dan twee uur rijden komen we aan in Almadén de la Plata. Eigenlijk hadden we hier gister al moeten arriveren, maar dat was gezien onze staat van uitputting niet meer mogelijk. In onze overnachtingsplek signaleerden we al twee medepelgrims, die te voet naar Santiago gingen. Petje af: dat is een lange tippel! Deze wandelaars zijn al een klein uur voor ons vertrokken.
De een kwamen we aan het begin van onze rit langs de weg tegen. Flink de pas erin.
De ander, een Canadees, zien we in Almadén. Hij zit in het restaurantje waar wij ook zitten. Huh? Hij kan amper drie-eneenhalf uur gelopen hebben!
Dan vertelt hij ons dat hij en z'n vrienden het te gevaarlijk vonden om langs de weg te lopen. Gevaarlijk? Er reden in die 30 kilometer misschien twintig auto's. En twee fietsen, maar dat waren wij. Ze hadden zich met de taxi naar een andere plek laten brengen, ergens in een park, waarvandaan ze nu een mooie tocht hadden gelopen naar Almadén.

Als we ons net op het terras van het restaurant hebben geïnstalleerd, kont een Nederlandse aan het tafeltje ernaast zitten. Ook zij loopt de Camino. Met vriendinnen. Maar ook de vriendinnen hebben zich door de taxi naar het park laten brengen. Zij heeft zich maar gelijk verderop, in Almadén, laten afzetten. Want vandaag loopt ze niet vanwege warmteallergie. En over een paar dagen gaan ze weer naar huis, want ze doen de Camino zo af en toe een week.

Volgens mij is 'afzien' ook een vast onderdeel van het pelgrimeren. Al weet ik niet precies wat pelgrimeren is, laat staan dat ik het helder heb of ik nu ook echt aan het pelgrimeren ben. Het hele leven is toch ook het leren omgaan met ongemakken. De lange, saaie, hete, gevaarlijke trajecten horen daar onlosmakelijk bij. Wie die overslaat is op een luxe vakantiereis.

Omdat we vandaag de verloren kilometers van gister moeten inhalen, hebben we uiteindeljk 100 kilometer op de teller staan. Er zitten flink wat hellingen in, dus is het een megaklus. Vlak voor onze eindstop, Fuente, zie ik een slang op de weg liggen. Nee, geen tuinslang, maar een dikke van ruim anderhalve meter lengte. Hij is dood, maar ziet er gevaarlijk uit. Ik bewijfel of er wel van dit soort beesten in Spanje voorkomen. 300 meter verderop ligt een grote dode schildpad op de weg. Een schildpad? Het lijkt wel of iemand hier zijn herbarium in de sloot heeft neergekieperd.
Wikipedia-artikelen hierover echter geven aan, dat deze beesten wel degelijk ergens in Spanje kunnen voorkomen. Maar juist hier? En 300 meter van elkaar?
Ach, misschien waren dit ook een soort pelgrims.
Ver van huis en op zoek.
Maar dan zonder de mogelijkheid om tussendoor een taxi te nemen. Die rijdt er hooguit overheen.

Jan Marten