Vrijdag 2 juni 2017

Sevilla - Castilblanco
61 km

De eerste etappe vandaag gaat naar Almadén de la Plata. Het is 72 kilometer over de weg; 87 als we een flink stuk onverhard doen. In het gidsje van Paul Benjaminse wordt de onverharde route via de Ruta de Agua zeer mooi genoemd. Wel wat langer en langzamer te fietsen door wat extra klimmetjes, wat kuilen en los gravel.
We wagen het erop. Het is echt een schitterende route met velden vol zonnebloemen en heel veel enorme oleanderstruiken.
Het klimmen is goed te doen, ook omdat er zoveel moois is te zien, de rivier, het stuwmeer, groene heuvels, koeien en wilde varkens.
De geplande lunchplek halen we niet op tijd. Dan maar lunchen in La Cantina. We zitten daar als enigen op een heerlijk schaduwrijk, rommelig terras met alweer een schitterend uitzicht. Er wordt voortreffelijk voor ons gekookt en ook de flan is lekkerder dan we ooit hebben geproefd. Ruim binnen het budget. Om ons heen scharrelen een halfblinde hond, een aantal hanen en een pauw.
Na het eten rusten we nog wat uit en beginnen dan aan het meest pittige stuk van de onverharde route. Het pad wordt ruiger maar is wel spectaculair mooi.
Na een half uurtje gaat mijn trapper wat raar wiebelen en even daarna ligt hij op het pad.
JM komt teruggefietst en zet het vitale onderdeel er snel weer op. Kennelijk heeft Soetens de trapper niet goed teruggezet.

Omdat het traject toch langer duurt dan gedacht, cancelen we ons geplande hostal en vinden we 30 kilometer eerder in Castilblanco een prachtige kamer in een Casa Rural...

Dit is het verhaal zoals je vaak de stoere vakantieverhalen hoort. Alles onder controle, een magnifieke route, perfect weer en dan ook nog dat unieke restaurantje vinden waar je voor een habbekrats een goddelijk maal geniet.
Tot en met de lunch is het ook allemaal geweldig. Ik kan zelfs bedenken dat het nu al de vliegreis waard was.
Maar na de lunch is mijn verhaal toch wat te rooskleurig. Al snel na ons vertrek krijg ik last van het te uitgebreide en te vette maal. Ik voel me misselijk en vooral heel duizelig en slap in de benen.
De hellingen worden steiler. Het afdalen biedt geen soelaas. De vele kuilen en keien staan geen hoge snelheid toe. Het is hard werken en de zon brandt.
Opeens verdwijnt de grip op mijn rechter trapper en snel daarna valt die van mijn fiets.
JM is al een stuk verder en omdat onze telefoons op vliegtuigmodus staan om energie te sparen, lukt het me niet om hem te bellen.
Ik bekijk de trapper en concludeer dat deze na het transport niet goed is teruggezet. Dan heb ik dus een tang nodig, maar aangezien wij een zeer traditionele rolverdeling hebben, doet hij de fietsreparaties en ik de was. Hij heeft dus ook het gereedschap.
Hij komt zo wel terug, want dat is de afspraak. Ik markeer de plaats delict met een paars bloemetje, voor het geval er nog een of ander ringetje of schroefje bij hoort dat ik nu niet kan zien.
Ik loop ongemakkelijk verder en het duurt nog wel even voordat ik JM weer zie. De trapper zit dan wel snel weer vast, maar het wordt later en later en ik heb het gevoel dat onze hele reis een grote vergissing is. Ook een poging om in de berm een dutje te doen mislukt. Wel een broek vol met distels, maar slapen? Ho maar.

Tegen zessen concluderen we dat we Almadén niet meer gaat lukken en dat we 30 kilometer eerder moeten stoppen. De laatste uren moet ik veel lopen, omdat de hellingen te steil zijn, het pad te oneffen is en ik geen kracht meer heb om te fietsen.

Op een gegeven moment gaat JM kleine stukjes vooruit, zet zijn fiets neer, komt terug naar mij en fietst dan een stukje met mijn fiets.
Dit gaat een paar keer goed, totdat ik hem in de verte een smak zie maken. De fiets is gevallen en hij ligt ernaast. Ik schrik enorm en wil naar hem toe rennen, maar met zoveel pap in de benen lukt dat gewoon niet.
Hij is met zijn broek blijven haken aan mijn, wat hogere, zadel.
Hij heeft een bloedende teen, een gescheurde broek en zit onder een dikke laag stof.

Om half negen arriveren we in het prachtige Casa Rural in Castilblanca.
En dan zit JM er helemaal doorheen. Terwijl ik een rondleiding krijg door het prachtige huis, ligt hij al op bed en wil hij ook alleen nog maar slapen.
Maar ik krijg opeens weer nieuwe energie, vooral als de eigenaar van de Casa de wasmachine laat zien en het dakterras met waslijnen.
Ik zeg niet dat ik voor wassen in de wieg ben gelegd, maar al snel nadat ik de wieg had verlaten, hielp ik ons moeder bij de talloze handwasjes die ze deed, om de wasmachine te sparen. Op mijn twaalfde waste ik al mijn kleren al zelf.
Opeens moet ik ook denken aan de cartoon die ik verleden week nog ophing in het keukentje van de bibliotheek met de tekst 'ik was dus ik ben'. Bij de cartoon een aansporende tekst om toch vooral de vaatdoeken na gebruik uit te spoelen. Dit om de taak van de wasvrouw (ik dus) en mijn vervanger iets te verlichten

Om half tien hangt de helft van onze bescheiden garderobe te wapperen in de wind en een half uur later eten we heerlijke tapas met een lekkere cerveza voor JM en een tinto de verano voor mij.
De kop is eraf en morgen willen we de gemiste 30 kilometer inhalen, maar dat is dan wel 95 kilometer fietsen.

Joke