Woensdag 31 augustus 2016

Guadix
Rustdag 13 km lopen

Ik kan vannacht weer nauwelijks slapen. Een non-stop taxirit van vier uur gisteren is onvergelijkbaar met een non-stop hoestbui van negen uur. Zodra ik lig begint-ie en de rest van de nacht probeer ik hem tevergeefs te vermijden. Gekke dingen die je dan hoort. De ene keer allemaal luchtbelletjes, zelfs als ik helemaal niet adem. Net als de ketel kokend water op het fornuis bij m'n oma en opa. De andere keer slaap ik, maar wordt ik meteen wakker omdat ik denk dat er agrarische activiteiten in de grot klinken. Mijn adem lijkt op een ouwe trekker die zelfs bij het keren van in- en uitademing gewoon egaal stationair blijft lopen. Goed afgesteld!
De derde variant is de bekende piepende of krakende deur. Kortom: een breed scala aan hoorspelgeluiden. Het is wel pijnlijk. Ik krijg er per uur plekken bij die tijdens het hoesten zeer gaan doen. Ik probeer te ademen in een heel beperkt gebied, dat geen hoestreflex geeft.
Joke vindt dat beangstigend, maar ze zegt niets. Heel af en toe legt ze haar hand zacht op mij. Niet verstikkend, gewoon lief...
Joke slaapt ondanks alles redelijk. Ze staat om 8:30 uur op en laat mij nog even liggen. Toch weer een paar minuten slapen!
Het eerste uur na het opstaan is moeilijk voor mij om door te komen. We zijn nu in een prachtige omgeving, maar die kan me gestolen worden. Piep-kners-rochel. En toch weer koorts.

Het wordt snel wat beter en bij het ontbijt, dat hier pas vanaf 9:30 uur gebruikt kan worden, voel ik me weer aardig het heertje. We lopen naar het stadje en bezoeken daar wat kerken, waaronder één, met veel vogelgeluiden. Blijkt dat in de kerk twee parkietenkooien met levende inhoud zijn opgehangen. Bijzonder...
We gaan naar de toeristeninformatie. Joke doet het woord (natuurlijk: Spaans) en ik moet echt even zitten om niet van m'n stokje te gaan. Zal wel de honger zijn. Buiten gaan we eten.
Het blijft een beetje hangen en wurgen. Ik heb niet echt zin in eten. We besluiten het telefonisch spreekuur van onze eigen huisarts te bellen. Daar krijg ik het dringende advies om naar een arts te gaan om mij te onderzoeken op mogelijke longontsteking. Bij vijf, zes dagen koorts gaan er kennelijk meer alarmbellen af.
We lopen naar het ziekenhuis, dat is nog geen twee kilometer. Eigenlijk voel ik me toch wel weer een stuk beter na het eten.
In de verte horen we de sirene van een ambulance. Ha, dan zitten we goed!
Bij de hoofdingang blijkt het ziekenhuis nu, om 14:45 uur, net gesloten. Je kan er wel in, maar er is gewoon helemaal niemand. En het staat er ook: 'Gesloten'.
We zien de ambulance langskomen. Die rijdt naar achter door. Naar de ingang 'Urgencia'. 'Nou', zegt Joke, 'dan lopen we gewoon daar achteraan!'. Dat moet je in het Leidse ziekenhuis niet proberen, maar hier zou het zeker gekund hebben. Het is alleen net niet nodig, want vóór de ambulance-ingang is een ingang waar veel meer bedrijvigheid is: er lopen witte jassen rond en er zitten veel mensen in een soort wachtkamer. Gek: aan de voorkant maakt het ziekenhuis de indruk alsof er totaal niets te doen is. Maar alle bedrijvigheid is op dit moment zo te zien verplaatst naar de achterkant. Ik moet meteen denken aan de Belgische serie 'Spoed'. Want de ambulance-ingang komt bij dezelfde balie uit. De patiënt uit de ambulance van net is zojuist afgeleverd. Alles gebeurt nu snel:
1 administratieve intake - gegevens, verzekeringspasjes
2 medische intake - klachten
3 wachtkamer, waar ik na vijf minuten wordt opgeroepen met een elektronische stem: Gann Marrten!
4 consult arts. Bloeddruk, hartslag, temperatuur. Zij hoort meteen dat er sprake is van een luchtweginfectie, mogelijk een longontsteking. Ik krijg een 'ziekenhuispyama'. Er komt snel iemand om een stuk of vijf buisjes bloed bij mij af te nemen. Dan word ik meegenomen naar een paar deuren verderop voor longfoto's. Alles in gebarentaal, want men kent geen woord Engels. Ik sta er mooi op, want ze zijn gelijk goed! Dan kom ik in een ruimte waar in twee rijen vijf stoelen achter elkaar staan. Allemaal met mensen aan een infuus. Linksachter mag ik zitten. Ik krijg een infuus en een sissend en dampend mondkapje op. Joke zit inmiddels in de wachtkamer en de arts heeft haar verteld wat er nu gaat gebeuren.

Zo, nog geen half uur geleden liepen we hier argeloos naar binnen en nu hebben we dit hele traject al gehad!
In Nederland heb ik dat wel eens anders meegemaakt. Ooit zat ik voor een onderzoekje een hele middag in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd ik, in mijn onderbroek, door een schoonmaker uit het hokje verlost, waar ik anderhalf uur daarvoor werd neergezet met de mededeling 'Kleedt u zich nog maar niet aan. U mag pas gaan als wij hebben gezegd dat de foto is geslaagd'.

Ik moet zeggen dat ik hier diep onder de indruk ben van de efficiëntie. Een combinatie van goed op elkaar aansluitende datasystemen en de menselijke maat, de korte lijntjes.
Een baby krijst een uur lang wanhopig vanuit een andere kamer, waarvan de deur blijft openstaan. Na een half uur ben ik eraan gewend. Als het kindje uiteindelijk een beetje stil wordt en zelfs korte lachkreetjes uit, heerst overal een soort collectieve opluchting.
Het is hier inderdaad een soort 'Spoed'. Ik begin langzaam vanuit mijn stoel de hele cast te kennen. Er zijn er die een dubbelrol vervullen.
Eigenlijk ziet het er, met twee rijen patiënten, uit alsof we met z'n allen treintje spelen. Vooral de vrouw schuin naast mij roept die suggestie op. Ze zit met haar handtas op schoot. Ze houdt die stevig vast en kijkt heel vrolijk. Ze heeft wat een-tweetjes met het personeel. Af en toe pakt ze haar mobiel om luidruchtig te bellen. Vóór haar zit de man die volgens mij net is opgehaald met de ambulance. Hij is helemaal in de mineur en wordt opgepept door een vrouw, die ik inschat als zijn partner. Net als in La Roda kent iedereen elkaar, want soms komt iemand een patiënt ophalen en dan ziet-ie een andere bekende. Dat kan dan gezellig worden. Een oude man met pet blijft wat langer na z'n behandeling en functioneert dan als comité van uitgeleide. Handdruk, klap op de schouder, 'Hasta pronto!' Echt 'Spoed'. Trouwens, prettig gecast. Veel mooie jonge vrouwen en voor Joke ook een paar leuke kerels om naar te kijken. Verder figureren er door het hele ziekenhuis doorgroefde ouwe mannetjes en vrouwtjes, al dan niet met stok of in rolstoel.
Ik moet zeggen dat ik er ook al als een oud mannetje uit begin te zien. Van koorts, slechte eetlust en drie dagen nauwelijks slapen wordt je er niet mooier op. Mijn riem gaat meteen een gaatje strakker. Dat dan wel weer.

Toen ik net bij de dokter diep moest in- en uitademen, schoot ik gelijk in een gigantische hoestbui. Ik merkte dat ik mezelf in die paar dagen geleerd had te ademen met een heel beperkt deel van mijn longen.
Nu ik aan mijn 'maskertje' zit, merk ik meteen hoeveel meer ruimte die longen hebben. Heerlijk, puur genieten! Na een uurtje is het infuus op en wordt het afgekoppeld. Dan komt de arts met Joke (voor de vertaling) binnenlopen. Zij vertelt dat het gelukkig geen longontsteking is, maar wel een flinke luchtweginfectie die acuut behandeld moest worden. Nou, dan laten ze er geen gras over groeien in Spanje!
We moeten nog even wachten om te kijken of de prikwond in mijn arm niet gaat bloeden, maar ook hier puur vakmanschap. De prik was in een keer, foutloos, pijnloos, en eenmaal weggehaald zag je er nauwelijks wat van.

Even later staan we buiten en we gaan langs de 'Farmácia'. Met een gevuld tasje gaan we weer weg. We gaan er nu van uit, dat hier onze reis zal eindigen en we lopen naar het station om de mogelijkheden van de terugreis te onderzoeken. Eventueel door naar Granada, als laatste onderdeel van de 'geplande' trip. Het station is veel verder weg dan we dachten, nog een stuk de heuvel op; en de zon brandt heerlijk op ons bolletje. Dan moeten we dezelfde weg weer terug. Sinds het ziekenhuis heb ik nu al zes kilometer gelopen en ik voel me prima! We worden hoe langer hoe vrolijker! Zometeen kunnen we wel verder! Wie zal het zeggen? Eerst maar eens lekker slapen.
Dat weten we morgen weer!

Jan Marten