Donderdag 25 augustus 2016
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
27 Augustus 2016 | Spanje, La Roda
Cuenca - Olmedilla de Alarcon
65 km totaal 300 km
Joke roept opeens: 'Hee, windmolens!' We hadden ze al een paar dagen niet meer gezien, de grote rijen die in Spanje altijd wel ergens aan de horizon staan.
Dan realiseer ik me: we zijn net over de grens, in La Mancha. La Mancha is de naam van de streek én van de provincie. Ongeveer synoniem met de 'Spaanse hoogvlakte'.
La Mancha kennen wij van Don Quixote die in een vlaag van verstandsverbijstering tegen windmolens gaat vechten omdat hij denkt dat het enge reuzen zijn. Vergelijkbaar met Geert Wilders, zo lezen we op onze nieuwsapp.
Verder is Don Quixote een tragische figuur die altijd het onderspit delft. Wat dat laatste betreft mag Wilders van mij ook op hem lijken.
De schrijver Cervantes geeft Don Quixote een historische context door de eerste hoofdstukken een 'vertaling' te laten zijn uit het Arabisch van Moorse (lees: moslim) bron. Toen, in 1605, gaf dit extra geloofwaardigheid! Immers, de moslims stonden hier op veel hoger peil wat kunst betreft. De bouwkunst is eeuwenlang alleen maar uitgevoerd door de Moren. Daarom mochten de bouwende moslims in eerste instantie niet eens weg. Ik snap Wilders hier historisch gezien wel: moslims weg, dan ook kunst weg.
La Mancha staat naar mijn idee in Don Quixote voor 'de grote, gekmakende leegte'. Ook is het gebied de graanschuur van Spanje. Daarnaast zien we druiven, zonnebloemen, schaapskudden. Het is een gebied van harde buitenwerkers. En hoewel de streek dus zo belangrijk is voor de voedselvoorziening, wordt er door de andere delen van Spanje in zekere zin op neergekeken. Vergelijkbaar met de manier waarop wij, spreekwoordelijk, de Achterhoek benoemen. 'Oobelink oet Meddooh' zeggen wij in het gezin wel eens. Nu komt Obelink (kampeerartikelen) helemaal niet uit Meddo, maar staat die winkel een paar kilometer verderop. Natuurlijk is dit een cabareteske stigmatisering, waarvan je moet uitkijken hoe en waar je hem bezigt. Helaas kan Wilders die relativering niet genoeg maken.
Maar misschien moet ik La Mancha vergelijken met de IJsselmeerpolders. Een Nederlandse vertaling van Don Quixote uit La Mancha zou dan kunnen zijn: Heer Hendrikskinderen uit Swifterbant. Zijn knechtje heet Sancho Panza, 'Dikke Pens' of 'Vetlel'. Beetje dom, maar wel praktisch. Hij rijdt op een ezel, de zelfde symboliek als we meermalen in de Bijbel aantreffen.
Vandaag valt het met de grote leegte nog wel mee. We zien veel riviertjes en het daarmee veranderende landschap van af en toe wat heuvels, een kloof. Toch probeer ik me al fietsend geregeld voor te stellen dat wij Quixote en Sancho Panza zijn, op de fiets. Twee eenzame dolende figuren in een onmetelijk landschap met overal windmolens. De vergelijking gaat niet echt verder. Wie is de heer en wie is het knechtje? En wie van de twee is klein en dik? Wie ziet vooral waanvoorstellingen en wie weet ze te relativeren? Hm, bij dit laatste aspect zie ik wel mogelijk een rolverdeling tussen ons tweeën...
In Valeria drinken we wat in de lokale bar annex bibliotheek en galerie. Boeken, allemaal krijgertjes, metershoog opgestapeld en achter plasticfolie. Ook wat losse stapels. Joke nestelt zich tevreden tegen een boekenwand. Ze is helemaal thuis!
15 km verderop, in Piqueras del Castillo, lunchen we. Het lijkt alsof de deur op slot zit, maar we worden van binnenuit opengedaan. Een vrouw wijst ons op een klein touwtje, dat, verstopt achter het vliegengordijn, uit een gat in de deur komt. Met een gebaar van 'dat weet toch iederéén!' Typisch hier in de binnenlanden van Spanje: je wordt geacht rap Spaans (of het lokale dialect) te verstaan en de plaatselijke gebruiken te kennen.
Zo'n gebruik zien we meteen als we de bar binnenkomen. Alle tafels zijn bezet door oudere mannen, die een potje domino spelen. Daarbij zijn ze behoorlijk luidruchtig. Aan twee tafels zitten vrouwen. Het ene groepje praat, het andere is wat zwijgzaam en neemt afwisselend plaats achter de bar.
Als we vertrekken zit een groepje jongeren van zo rond de 20 aan tafeltjes bij onze fietsen. Ze zijn geïnteresseerd in onze reis en spreken ons aan in het Engels. Kijk, dat bestaat dus toch: Engelssprekende mensen in zo'n klein dorpje. Al snel blijkt dat ze helemaal niet uit dit dorp komen. Ze komen uit Madrid en uit Valencia en zelfs een meisje komt uit Mexico. Elk jaar keren ze in hun vakantie terug naar de geboorteplaats van... hun grootouders! Een plek waar werkelijk niets te beleven valt, of het moest domino spelen zijn onder het genot van een biertje. Maar zij vinden elkaars gezelschap gewoon zo leuk.
Ze vertellen ons dat dit gedeelte van het land La España Profonda wordt genoemd, 'the deeper Spain'. En dat is geen compliment!
In Olmedilla komen we op een aardige camping met een heel aardige eigenaar. We krijgen meteen een fles ijskoud water. 'Neem maar mee naar de tent!' Hij wil alles naar beneden afronden, en wij naar boven. Ach, we komen er wel uit.
Het zwembad is heerlijk, we voelen ons schoon. Ik heb 's avonds bij de heerlijke maaltijd in het campingrestaurant, een beetje een onbestemd gevoel in hoofd en leden. Maar dat zal morgen wel over zijn!
Jan Marten
65 km totaal 300 km
Joke roept opeens: 'Hee, windmolens!' We hadden ze al een paar dagen niet meer gezien, de grote rijen die in Spanje altijd wel ergens aan de horizon staan.
Dan realiseer ik me: we zijn net over de grens, in La Mancha. La Mancha is de naam van de streek én van de provincie. Ongeveer synoniem met de 'Spaanse hoogvlakte'.
La Mancha kennen wij van Don Quixote die in een vlaag van verstandsverbijstering tegen windmolens gaat vechten omdat hij denkt dat het enge reuzen zijn. Vergelijkbaar met Geert Wilders, zo lezen we op onze nieuwsapp.
Verder is Don Quixote een tragische figuur die altijd het onderspit delft. Wat dat laatste betreft mag Wilders van mij ook op hem lijken.
De schrijver Cervantes geeft Don Quixote een historische context door de eerste hoofdstukken een 'vertaling' te laten zijn uit het Arabisch van Moorse (lees: moslim) bron. Toen, in 1605, gaf dit extra geloofwaardigheid! Immers, de moslims stonden hier op veel hoger peil wat kunst betreft. De bouwkunst is eeuwenlang alleen maar uitgevoerd door de Moren. Daarom mochten de bouwende moslims in eerste instantie niet eens weg. Ik snap Wilders hier historisch gezien wel: moslims weg, dan ook kunst weg.
La Mancha staat naar mijn idee in Don Quixote voor 'de grote, gekmakende leegte'. Ook is het gebied de graanschuur van Spanje. Daarnaast zien we druiven, zonnebloemen, schaapskudden. Het is een gebied van harde buitenwerkers. En hoewel de streek dus zo belangrijk is voor de voedselvoorziening, wordt er door de andere delen van Spanje in zekere zin op neergekeken. Vergelijkbaar met de manier waarop wij, spreekwoordelijk, de Achterhoek benoemen. 'Oobelink oet Meddooh' zeggen wij in het gezin wel eens. Nu komt Obelink (kampeerartikelen) helemaal niet uit Meddo, maar staat die winkel een paar kilometer verderop. Natuurlijk is dit een cabareteske stigmatisering, waarvan je moet uitkijken hoe en waar je hem bezigt. Helaas kan Wilders die relativering niet genoeg maken.
Maar misschien moet ik La Mancha vergelijken met de IJsselmeerpolders. Een Nederlandse vertaling van Don Quixote uit La Mancha zou dan kunnen zijn: Heer Hendrikskinderen uit Swifterbant. Zijn knechtje heet Sancho Panza, 'Dikke Pens' of 'Vetlel'. Beetje dom, maar wel praktisch. Hij rijdt op een ezel, de zelfde symboliek als we meermalen in de Bijbel aantreffen.
Vandaag valt het met de grote leegte nog wel mee. We zien veel riviertjes en het daarmee veranderende landschap van af en toe wat heuvels, een kloof. Toch probeer ik me al fietsend geregeld voor te stellen dat wij Quixote en Sancho Panza zijn, op de fiets. Twee eenzame dolende figuren in een onmetelijk landschap met overal windmolens. De vergelijking gaat niet echt verder. Wie is de heer en wie is het knechtje? En wie van de twee is klein en dik? Wie ziet vooral waanvoorstellingen en wie weet ze te relativeren? Hm, bij dit laatste aspect zie ik wel mogelijk een rolverdeling tussen ons tweeën...
In Valeria drinken we wat in de lokale bar annex bibliotheek en galerie. Boeken, allemaal krijgertjes, metershoog opgestapeld en achter plasticfolie. Ook wat losse stapels. Joke nestelt zich tevreden tegen een boekenwand. Ze is helemaal thuis!
15 km verderop, in Piqueras del Castillo, lunchen we. Het lijkt alsof de deur op slot zit, maar we worden van binnenuit opengedaan. Een vrouw wijst ons op een klein touwtje, dat, verstopt achter het vliegengordijn, uit een gat in de deur komt. Met een gebaar van 'dat weet toch iederéén!' Typisch hier in de binnenlanden van Spanje: je wordt geacht rap Spaans (of het lokale dialect) te verstaan en de plaatselijke gebruiken te kennen.
Zo'n gebruik zien we meteen als we de bar binnenkomen. Alle tafels zijn bezet door oudere mannen, die een potje domino spelen. Daarbij zijn ze behoorlijk luidruchtig. Aan twee tafels zitten vrouwen. Het ene groepje praat, het andere is wat zwijgzaam en neemt afwisselend plaats achter de bar.
Als we vertrekken zit een groepje jongeren van zo rond de 20 aan tafeltjes bij onze fietsen. Ze zijn geïnteresseerd in onze reis en spreken ons aan in het Engels. Kijk, dat bestaat dus toch: Engelssprekende mensen in zo'n klein dorpje. Al snel blijkt dat ze helemaal niet uit dit dorp komen. Ze komen uit Madrid en uit Valencia en zelfs een meisje komt uit Mexico. Elk jaar keren ze in hun vakantie terug naar de geboorteplaats van... hun grootouders! Een plek waar werkelijk niets te beleven valt, of het moest domino spelen zijn onder het genot van een biertje. Maar zij vinden elkaars gezelschap gewoon zo leuk.
Ze vertellen ons dat dit gedeelte van het land La España Profonda wordt genoemd, 'the deeper Spain'. En dat is geen compliment!
In Olmedilla komen we op een aardige camping met een heel aardige eigenaar. We krijgen meteen een fles ijskoud water. 'Neem maar mee naar de tent!' Hij wil alles naar beneden afronden, en wij naar boven. Ach, we komen er wel uit.
Het zwembad is heerlijk, we voelen ons schoon. Ik heb 's avonds bij de heerlijke maaltijd in het campingrestaurant, een beetje een onbestemd gevoel in hoofd en leden. Maar dat zal morgen wel over zijn!
Jan Marten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
