Vrijdag 19 augustus 2016

Oegstgeest - Castets

Het is misschien wat vreemd, maar ik ga elders graag op zoek naar 'het meest trieste café van...'. In Brussel vond ik zo een etablissement waar 's ochtends de meeste gasten in verregaande staat van dronkenschap waren. Waar de cafétafeltjes eigenlijk niet meer nodig waren omdat de laag afhangende kleedjes zo stijf stonden van het opgedroogde bier, dat ze uit zichzelf ook wel zouden blijven staan. En waar de dame achter de tap een zeventiger bleek, aan wie het leven zichtbaar niet voorbij was gegaan. Dat probeerde ze tegen te gaan door het verven van haar haar en een overdosis make-up. Ergens in het leven van een vrouw komt er een moment dat zoiets niet meer werkt. Dat moment was zij al decennia gepasseerd. Maar haar strakke leren pak detoneerde nog wel het meest.

Om onder deze omstandigheden een kopje koffie te bestellen moest ik wel wat overwinnen. Mijn aarzelende vraag werd beantwoord door haar zwaar doorrookte bas. De geur van zware shag verspreidde zich met haar woorden. Het is altijd verrassend als je een onbekende horecagelegenheid binnenkomt.

Vanochtend zijn we om 5:15 uur uit Oegstgeest vertrokken. De zon heeft zich nauwelijks laten zien. Het druppelt geregeld. Vanaf 16 uur regent het vrijwel onafgebroken. Zo ben ik nog nooit Frankrijk binnengereden!
Om 20 uur staan we voor een hotel. Een hotel? We zouden toch de tent opzetten? Nee, de weersvoorspelling zegt dat het morgenochtend nog steeds, en harder, regent. Daar hebben we even geen zin in. Het hotel staat genoemd in Booking.com: voor € 37,- kunnen we daar een kamer krijgen. Nou, da's niet veel duurder dan een camping. En we kunnen er eten ook, naar het zich laat aanzien. En na zo'n lange reis hebben we wel een beetje comfort verdiend. Vinden we zelf.

Nu we voor het hotel staan en even rondkijken, komt onwillekeurig die gedachte aan het meest trieste etablissement bij mij boven. Het is een hotel, pizzeria annex afhaalpizzeria. Het is behoorlijk druk. Dat verbaast ons. In Nederland zou ik hier een bordje 'Onbewoonbaar verklaarde woning' verwachten. Het is allemaal van een rommeligheid die we nog nooit eerder gezien hebben. Voordat je door hebt welke deur je moet nemen voor het hotel, zijn we een paar minuten verder.

Achter de deur staat een balie. Er verschijnt niemand. Dat kan verschillende redenen hebben. Allereerst zou dat de vage, maar toch duidelijk aanwezige rioollucht kunnen zijn. Een tweede reden is dat de afstand van de balie tot de muur erachter zo gering is, dat alleen een volhardende anorexiapatiënt hier kan staan. Er is ook geen bel.
We gaan weer naar buiten, aanschouwen nog eens het geheel en gaan nu het restaurant binnen. Achter de bar staan een man en een vrouw van middelbare leeftijd. Het is druk. We moeten even wachten. We ruiken wat eten, maar de rioollucht blijft overheersen. Er is nog iets, maar dat kunnen we niet thuisbrengen. Pas als de vrouw achter de bar op ons toeloopt, kijken we elkaar aan: een onversneden zweetlucht komt op ons af. De enige kamer die er nog is, is een vierpersoons. Voor € 47,-. Nou goed dan, wie weet maken we hier nog wat vrienden.

De kamer is inderdaad groot. En het ruikt niet meer naar zweet. Wel een ander soort mufheid. En vooral zware schimmel. De kamer ziet er toch nog redelijk schoon uit. De badkamer ook op het eerste gezicht, maar bij gebruik van de douche komt er een onbeschrijfelijke putlucht uit. Die is ook niet zomaar weg. En wat zien die afdichtingen met siliconenkit er raar uit. Alsof ze hier de peuterspeelzaal hebben laten kleien. Ja, dan lekt en dampt ook alles overal in en uit... Nou, dan zullen de formaldehyde en asbestvezels ook wel rijkelijk de ruimte vullen. Ach, dat kan er ook nog wel bij.
We mogen de fietsen in het restaurant tussen de gasten zetten. Heel aardig natuurlijk, maar ik vind dat wel overdreven. Ze mogen uiteindelijk in de voorraadkast. Ook goed.

We eten pizza, natuurlijk. We ruiken van ver wanneer het eten eraan komt. Het wordt namelijk gebracht door de vrouw achter de bar.
Het eten smaakt behoorlijk goed! Ik neem geen koffie of cappuccino. Een eerste blik op het koffieapparaat doet vermoeden dat het jaren terug misschien een keer is schoongemaakt.
Gek, de mensen zijn erg aardig en dan neem je al die ongemakken voor lief. Ik sluit dit hotel dan ook in mijn hart. Maar ik kom er nooit meer! Tenzij iemand mij vraagt mee op zoek te gaan naar het meest stinkende hotel van Frankrijk.

Jan Marten