Woensdag 15 juli 2015

Valencia
21 km totaal 880 km

Onze laatste rustdag. In de ochtend willen we de Jardines del Turia doorfietsen. Daarna de route voor de komende dagen bekijken. En we hebben al kaartjes voor een jazzconcert in het Palau de la Música. Een rustig dagje dus, omdat we morgen weer uitgerust op de fiets willen stappen.

Onze tocht begint aan de oostzijde van de Jardines del Turia. Dit park is aangelegd in de jaren 80 van de vorige eeuw. In 1957 trad zij dusdanig buiten haar oevers, dat besloten werd de rivier om te leiden aan de zuidkant van de stad. Op de drooggelegde bedding moest er dan een snelweg komen. Gelukkig is dit laatste niet doorgegaan. In plaats daarvan dit park en rercreatiegebied van 9 km lang.
Het park begint in de Ciudad de las Artes y las Ciencas, stad van de kunsten en wetenschappen, ontworpen door de van oorsprong Valenciaanse architect Calatrava. Eind twintigste eeuw wilde Valencia gaan horen bij de twee grote broers, Barcelona en Madrid. In ruim tien jaar tijd heeft dit zeven heel bijzondere bouwwerken opgeleverd.
Het nieuwste gebouw, de Ágora, heeft 55 miljoen euro gekost en wordt tot nu toe volgens ons gidsje alleen gebruikt voor het ATP-tennistoernooi van Valencia. We kijken naar binnen en zien dat het gebouw één enorme lege ruimte is.
Bij ons zou dit gelijk een parlementaire enquête opleveren.
We nemen foto's, JM fietst dwars door een vijver om af te koelen, want voor het fatsoen fietst hij nu niet in zijn fietshemd, maar in een overhemdje met korte mouwen. Ondanks dat loopt het zweet met stralen van zijn lijf. Hoe de mannen dat hier regelen weet ik niet, ze lopen zelfs in strakke pakken slechts af en toe zie je een doorweekt exemplaar lopen. De temperatuur is alweer ruim boven de 30.
We fietsen het hele park door. We passeren speeltuintjes, zones waar je aan apparaten spieren kunt trainen waarvan je niet wist dat je ze had, vijvers, koffietentjes en een bijzondere glijbanenspeeltuin. Op dit tijdstip van de dag is het heel rustig. Enkele sporters en wat mensen die liggen in de schaduw van de grote bomen en fietsers. De Nederlanders haal je er zo uit. Die fietsen af en toe naast elkaar en zijn veel behendiger op de fiets dan andere toeristen.
Het aantal toeristen valt enorm mee. Niet te vergelijken bijvoorbeeld met Amsterdam. Dat zal straks in Barcelona wel anders zijn.

We gaan lunchen in de oudste wijk van de stad. Rommeliger qua bebouwing en gekleurder qua mensen. Ook hier weer zien we een man met een hele inboedel in een winkelkar.
We kiezen een eettentje in een zijstraatje. Er zit niemand op het terras en ook niemand binnen. Groezelige tafelkleedjes. Eigenlijk voor mij twee redenen om hie niet te gaan eten. De prijs van het menú del día lokt en het 'Agua Valencia'. Op het bord, hét drankje van Valencia, een cocktail met verse sinaasappelsap. Doe eens gek. Hierbij staat geen prijs.
Echt klanten willen ze niet, want er komt niemand naar buiten. JM gaat even binnen kijken. Een wat schuchtere jongen komt de bestelling opnemen. Om niet al te zeer verrast te worden vraag ik naar de prijs van het Agua Valencia. Toch maar niet. De jongen zegt zich verontschuldigend dat het zo duur is omdat dit een toeristische wijk is.
We maken een keuze uit het menú
del día en bestellen deze keer maar een glaasje wijn en geen fles.
Het eten blijkt verrukkelijk te zijn en de droge witte wijn zo lekker dat we besluiten om toch maar de hele fles te nemen. Die was tenslotte aan onze tafel opengemaakt en er waren nog steeds geen andere klanten.
Omzichtig en heel verlegen legt onze ober uit dat dit niet kan. Kennelijk is de kwaliteit van glazen wijn veel beter en zal de prijs er ook naar zijn. Dan nog maar één glas voor samen.
Na het toetje komt hij weer heel bedeesd naar ons tafeltje om ons er op te wijzen dat ze ook flessen wijn verkopen. We hebben zo'n idee dat er binnen een of andere feeks de arme jongen steeds naar buiten stuurt met het verplichte repertoire. Ik leg uit dat we met de fiets op reis zijn en dat het dan niet handig is om flessen wijn mee te nemen. Je ziet hem denken: hoe vertel ik dit tante Sidonia?
Het eindbedrag valt gelukkig mee en we geven hem daarom toch maar een fooi. De rest van de dag zal hij er niet veel krijgen, schatten we in.

De rest van de middag bereiden we de verdere fietstocht voor. Hiervoor hebben we geen routeboekje. JM vindt een handige app en samen met de gedetailleerde kaarten moeten we een eind komen tussen alle snelwegen door.

Om Valencia feestelijk af te sluiten gaan we na een dutje van mij om 22.00 naar het Palau de la Música naar het optreden van het Brad Mehldau trio. De Amerikaanse pianist Brad woont deels in Nederland, omdat hij getrouwd is met een Nederlandse jazzzangeres.
Vooraf eten we in een rap tempo een pizza in een gezellig restaurantje. Daarna stappen we een heel andere wereld binnen. Op onze teva sandalen en stoffige Kipling tasje tussen de glimmende schoentjes onder de strakke jurkjes met bijpassende tasjes. Gelukkig heb ik wel mijn jurkje aan. JM heeft nog overwogen om de pijpen aan te ritsen, maar heeft dit toch niet gedaan. Maar er blijken veel meer mannen met korte broeken te zijn. Er zijn trouwens sowieso meer mannen dan vrouwen. Vooral dertigers en veertigers. Niet verkeerd dus. Pas bij het vierde nummer begin ik echt naar de muziek te luisteren. Daarvoor mijmer ik wat over mannen en muziek, niet in de laatste plaats omdat ikzelf leef met zo'n exemplaar. JM zit met volle teugen te genieten.
Ik geniet ook van de muziek van Brad, niet van zijn verschijning. Hij zit op een extreem lage kruk en beweegt erg houterig. Zijn ultrakorte praatjes tussendoor zijn wat ongemakkelijk. Al met al een typisch voorbeeld van iemand die het echt moet hebben van zijn spel en spelen kán hij! De bassist en percussionist zijn veel mooier in hun bewegingen en spelen ook de sterren van de hemel.
Zonder pauze en met drie toegiften wordt het toch nog laat. Ruim na middernacht gaan we slapen. Veel te kort voor de lange trip van morgen.

Joke