Maandag 13 juli 2015

Navajas - Valencia
78 km totaal 837 km

Vandaag hopen we Valencia te bereiken. Aanvankelijk was dit ons einddoel, maar omdat een rondje fietsen mij veel leuker leek, gaan we donderdag weer verder fietsen langs de costa's. Dat zal heel anders fietsen worden en waarschijnlijk nemen we ook af en toe de trein als er alleen maar snelweg is.
De camping in Navajas, waar we overnacht hebben, was al een heel ander soort camping dan tot nu toe. Naast de gebruikelijke Spaanse taferelen met kooktenten en enorme zeilen over caravans, zijn er ook 'buitenlanders'. Gisteravond heb ik gesproken met een Duitse vrouw en een Nederlandse man. Bij hem is het
het gebruikelijke praatje. Hoe lang zijn jullie hier? Wat brengt jullie hier? En: gaan jullie nog verder? Ik krijg gelijk de verhalen van zijn vakantie van alle jaren hiervoor te horen. Wel tien jaar met de auto via Italië naar Griekenland. Heel veel gereden. Vorig jaar was hij ook in Noord-Spanje, net als wij. Veel regen en toen maar doorgegaan naar Portugal. In totaal 5400 km. Dan nog even een kletsje over de prijzen in Spanje. En ik doe vrolijk mee. Wat is alles toch lekker goedkoop.
Typisch Nederlands dus, zo'n praatje. Nu kan ik dat anderen wel in de schoenen schuiven, wij doen het ook. Wij schrijven er zelfs over. Wij vermoeien anderen met verhalen over het aantal kilometers klimmen, over het aantal liters dat we per dag drinken, over de extreem hoge temperaturen, over de hoogste top die we bereikt hebben.
Of wel: wij etaleren als geen ander onze vakantieverhalen. Vanaf nu zal ik dan ook milder zijn in mijn veroordeling van opscheppende Nederlanders tijdens onze reis. Misschien ga ik juist wel stimuleren dat ze nog meer vertellen.

Ik ben al weer veel te veel bezig met wat komen gaat, terug naar het nu. Vandaag extra genieten van het rijden tussen de bergen, door bossen en olijfboomgaarden. Op het moment dat de temperatuur nog net perfect is en de ochtendzon op haar mooist schijnt, passeren we een kloof vol met enorme heerlijk geurende oleanderstruiken. Op deze momenten gaat het niet om hoog, veel en goedkoop.
Het e-bike-gevoel gaat nog even door, ook vandaag. Dalen. Opeens gaat het pad voor lange tijd over in een onverharde weg met behoorlijke keien. Pittig fietsen, zeker voor mij, omdat ik geen voorvering heb. Na een half uur heb je het idee dat je gepureerd bent in de blender, klaar om geconsumeerd te worden.
De temperatuur loopt weer snel.
Na de koffie met een stevig stuk chocoladecake, die we er wel weer af fietsen, gaat JM, zoals meestal, op kop.
Al snel zie ik hem niet meer. Dan een splitsing. Geen JM. Ik volg de route. Weer een afslag. Dan een bordje met 'Einde Via Verde' met aan de overkant op de weg heel klein toch weer een pijl met 'Via Verde'. Hier zou JM altijd stoppen. Is hij dan toch even sigaretten halen?
Ik bel hem. Gelukkig: bereik. Hij staat ergens op mij te wachten. Vlakbij ons startpunt. Ik fiets weer terug en ben heel blij hem weer te zien. Hij had de eerste splitsing niet gezien en voor hem was er dus geen reden om te stoppen. Net op het moment dat hij even uit zicht was, passeerde ik.

De verdere route blijkt JM toch wel de echte padvinder. Steeds ziet hij op de meest vreemde plekken de groene aanduiding 'Via Verde'. En toch zitten we op een gegeven moment verkeerd. We zitten op een andere Via Verde. Het zou wel handig zijn als het boekje dit soort dingen even meldt.
Via de kaart vinden we de route weer. We lunchen in een gezellig cafeetje met op de tv weer door stieren vertrapte mensen in de straten van Pamplona. Het gaat wennen en het went nooit.

Aan het begin van de middag bereiken we Sagunt, een grote stad boven Valencia. Heel geconcentreerd proberen we de route door de stad te volgen. Het is vooral de kunst om op de juiste plaats weer uit te komen en dan toch weer dat kleine weggetje zonder enige bewegwijzering te vinden. We rijden nu een kronkelend weggetje door sinaasappelboomgaarden. Sommige zitten helemaal vol met oranje sinaasappels. Nog nooit eerder gezien. Als dochter van een fruitkweker en boer blijf ik altijd heel geboeid door wat en hoe producten worden gekweekt. Vandaag zien we allemaal mini-aquaductjes langs de boomgaarden. Soms zien we lege velden met water erop en plastic zeil erover. Deze meuren als een enorme beerput. Waar dit voor is en of er wat in de grond zit. Geen idee. En ook weer olijfboomgaarden met op de grond overal rubberen slangen met gaatjes. De bomen worden vrij constant met piezelstraaltjes bevochtigd. We zien ook nog velden met flespompoenen.

En dan opeens zijn de landelijke taferelen voorbij. We rijden door de voorstadjes van Valencia. De routebeschrijving is weer erg onduidelijk en de weg waarvan we denken dat dat de 'grote weg' uit het boekje is, blijkt opeens de oprit naar de snelweg. We rijden nu op de vluchtstrook van de snelweg. Daarnaast een hek. En daarnaast het weggetje dat we moeten hebben. We stoppen. Steken de snelweg over. Gelukkig is het etenstijd (wanneer niet in Spanje?). Heel voorzichtig rijden we terug. Dan nog een stukje over een viaduct, zonder vluchtstrook. Levensgevaarlijk, maar je moet wat. Even later rijden we aan de goede kant van het hek. Mijn benen bibberen nog een beetje.
Vanaf nu is de route duidelijk met bordjes bewegwijzerd en rijden we rond 16.00 uur de stad binnen. Nu nog een uur fietsen naar het hotel. Dat is gewoon het letterlijk groene fietspad volgen. Heel goed geregeld. Oversteken gaat vrijwel altijd met verkeerslichten. Ik had best wel opgezien tegen het fietsen door een drukke stad, maar dit is gewoon leuk. De weg waaraan het hotel ligt is een heel drukke weg. Van het plaatje op internet had ik een vrij idyllisch beeld gekregen. We fietsen door. Dan opeens wordt de strakke rij van winkels, garages en flats onderbroken door een tuin met palmbomen. JM ziet het niet en tuft vrolijk verder. Ik herken het direct van de foto. Het is een prachtig pand met tuin ervoor en een binnentuin, waar onze fietsen mogen staan. De ontvangst is uitstekend. Kamer met airco en voor het eerst een bad met een stop! Dit nemen we gelijk in gebruik voor onszelf en voor de was, want het was vandaag echt geen héle e-bike dag. Het was ruim 75 km inspannend fietsen met weinig schaduw.
Pas na 20.00 uur gaan we de stad verkennen, een kwartier lopen vanaf het hotel. We kijken onze ogen uit. Wat een prachtige jugendstilhuizen, heel veel gezellige café's en restaurantjes. Iedereen leeft op straat, jong en oud. Een schitterend park, waar een enorm aantal joggers, fietsers en bootcampers nog meer zweet produceren dan de rest van de mensen, want tot na 24.00 uur komt de temperatuur niet onder de 28 graden.
We eten natuurlijk paella, de specialiteit van Valencia. Voor ons alleen met vis. Daarna een ijsje op het plein van de kathedraal. Naast ons zit een moeder haar kind de borst te geven. Vader voetbalt en fietst met zijn zoontjes op het plein. Er zijn skaters en Aziaten die blikjes bier verkopen vanuit een plastic tasje. Absoluut niet opdringerig, meer nederig. De man bij ons in de buurt verkoopt één blikje in een uur tijd.
Ik hoop voor hem dat hij overdag meer verkoopt of dat dit voor hem een beetje bijklussen is.
Om 1.00 uur breekt het gezinnetje naast ons op. Ook wij gaan terug naar het hotel. Halverwege val ik op een bankje in slaap. Na dit minidutje haal ik net het hotel.

Joke