Zaterdag 11 juli 2015

Cedrillas - Barracas
101 km totaal 714 km

Dit jaar geen pelgrimstocht. Toch hangt ook dit jaar de Jakobsschelp, gekregen van mijn oudste zus, weer achter op mijn fiets. We worden er soms op aangesproken. JM zegt dan dat we eeuwige pelgrims zijn. Zoveel Spaans kent hij inmiddels: 'eternos pelegrinos'.
Voor ons is het toch wel een soort pelgrimstocht. We stellen ons doelen en er valt veel te bezinnen. Verder gaan we graag kerkjes binnen. In Spanje is dit niet makkelijk. In de kleine dorpen zien we heel mooie kerken en kapelletjes. Onneembare vestigingen zijn het. Altijd potdicht, zonder enige informatie of ze ooit open zijn en of er ooit nog iets gebeurt. In grotere plaatsen lukt het wel, tijdens de zeer beperkte openingstijden en tegen betaling. Dit laatste vinden wij helemaal geen probleem, maar wel jammer. De kerk is in Spanje nog steeds erg belangrijk, maar wil kennelijk geen pottenkijkers. Nu is dat in Nederland weinig anders, maar het zou toch heel mooi zijn als kerken wereldwijd vooral open zijn als plek van bezinning en om op adem te komen. Waar zijn ze anders voor?
Nog steeds hebben wij geen kerk kunnen vinden voor een paar kaarsen die we willen aansteken op een plek waarvan we beiden denken dat het allemaal klopt. En dan natuurlijk wel echte kaarsen en geen lampjes.
Kaarsen voor mensen die we kennen en aan wie we veel denken nu tijd opeens zo ruim aanwezig is. Voor twee ernstig zieken. Mijn vriendin die in Zwitserland woont en de vrouw van het stel met wie we op onze eerste etappe naar Santiago in Frankrijk een aantal dagen op zelfde campings hebben gestaan. Ze zou dit jaar weer naar Santiago fietsen. Voor het jongetje dat 3 juli acht is geworden, voor zijn vader en zijn oma, die ik gisteren belde. Zoveel verdriet.
Vandaag extra veel tijd om hierover na te denken want na ons vertrek uit Cedrillas beginnen we na 25 km weer aan een Via Verde (fietspad over oude spoorbanen). Voor vandaag nog minstens 70 km. Het fietst veel gemakkelijker, minder klimmen, minder dalen, maar daardoor ook minder de verrassing wat er na de volgende bocht komt.
Dus veel tijd voor voor nadenken. JM schrijft in zijn hoofd ondertussen een kort verhaal (vorig jaar was het een roman). Ik heb plannen voor een prentenboek over een vlinder die maar één dag leeft, geheel geïnspireerd door onze reis. Al heel vroeg stapt ze uit haar pop en fladdert bij de eerste zonnestralen over de bergen, ruikt de frisheid van het gras en de bomen, snuift aan elke bloem. Op een gegeven moment is ze wat moe van het fladderen en rust op een schaduwrijke plek.
Dan lekker eten en drinken. En ze moet een geliefde krijgen. Kleine vlindertjes krijgen zou ook nog leuk zijn, maar dat is dan weer zo'n gedoe met rupsen en zo. En ze heeft maar één dag. En dan moet die dag ook nog eindigen. Lastig allemaal. Het prentenboek komt er nooit.
Ik beperk me maar tot het consumeren van boeken. Dat gaat ook nog tussen de bedrijven door. Ik lees mijn eerste e-book op mijn iPhone 'La Superba' van Ilja Leonard Pfeifer, over Genua. Heel leuk om te lezen als je in Spanje rondfietst. Heel herkenbaar is zijn manier van observeren van mensen en daar verhaaltjes bij verzinnen.
Na zo'n 20 km Via Verde zien we bij een vervallen stationnetje picknicktafels. We hebben zin in koffie/thee met een pittig broodje. We koken zelf water en beleggen geroosterde boterhammen met makreel uit blik. Na een tijdje stopt de eerste andere fietser die we op deze route zien. Een oudere man, achterop zijn oude fiets een mand met een stapel borden erin en een koeienbel eraan vastgebonden. Beetje vreemd, maar veel vreemder is zijn outfit. Een knaloranje werkbroek en een dik fleecevest van dezelfde kleur. Even denken we dat hij ontsnapt is uit Guantanamo Bay, maar al snel laten we dit idee varen. Hij zegt iets onverstaanbaars. Spaans nemen we aan. We vragen inmiddels bij voorkeur niet meer de weg aan oude mannetjes. Ze beginnen gelijk een uitgebreid verhaal, waarvan je geen idee hebt van wat ze bedoelen. Doordat ze meestal nog maar weinig tanden over hebben weet je alleen dát ze praten, niet in welke taal, laat staan wat ze bedoelen.
De oranje man klimt op de picknicktafel naast ons en gaat er bovenop liggen in de volle zon, compleet met zijn dikke pak aan. De temperatuur is rond de 30 graden. Na een kwartier vertrekt hij weer met wat gemummel.
Nog een leuke ontmoeting hebben we met een man en een vrouw van een hostal/restaurant waar we wat drinken. JM rijdt het eerst voorbij, maar ik zie het een eindje van het pad liggen in the middle of nowhere. De man ontvangt ons heel gastvrij in het Engels en vertelt over zijn huis, zijn druiven en over de vele oorlogen die de streek heeft gekend, over het in zijn ogen beperkte denken van de Catalanen, vanwege de hang naar een geïsoleerde positie binnen de wereld eromheen.
We nemen hartelijk afscheid nadat we hem nog gevraagd hebben of we eventueel de auto volgend jaar bij hen kunnen stallen als we het vervolg van onze route willen gaan fietsen. En dat allemaal in krap een uurtje.
Iets na 19.00 uur rijden we na 101 km fietsen (nieuw record) Barracas binnen. Bij binnenkomst ben ik toch weer zo dom om aan oude mannetjes de weg te vragen. Ze zijn al behoorlijk teut en keuren mij op een onprettige manier. Ze wijzen ons naar een huis iets verderop in de straat, waar een nog viezer mannetje met een brandende sigaar in zijn mik ons een soort van de straat plukt, want we hebben bij hem gereserveerd. Naïeve kip als ik ben en ook wel blij dat we het gevonden hebben, ga met ik met de man mee naar binnen, omdat ik net iets meer Spaans spreek dan JM. Het is een oud, muf en vies pand met heel veel kamers. Weer bij JM vertelt hij de prijs. JM en ik overleggen even. We hebben grote twijfels of dit wel onze reservering is. Ik leg de man uit dat mijn man even moet bellen. JM belt het nummer van de reservering en het blijkt inderdaad dat we hier niet moeten zijn. Ik mummel nog wat richting de nog steeds rokende sigaar. We hangen de fietstassen weer aan de fiets en komen dan terecht in een compleet huis met twee slaapkamers. Een aardige mevrouw legt alles uit. Het huis ziet er goed uit. Ik wil nog wel koken, maar aangezien in dit dorp bijna alleen maar slagers zijn, kiest JM het restaurantje naast ons huis. Een grote helverlichte eetzaal, nauwelijks andere gasten. Zoals vaker wordt de volgende gang al gebracht als je nog met de vorige bezig bent. Toch zijn we tevreden over deze dag. Vooral blij dat we niet bij de sigaar zijn terechtgekomen.

Joke