Woensdag 8 juli 2015

Arnès - Morella
63 km totaal 511 km

Een helletocht gaat naar oud gebruik altijd omlaag. De weg terug is omhoog. Vraag het maar aan Orpheus, die zijn geliefde, Euridice, uit de onderwereld mocht halen, mits hij bij terugkeer niet achterom keek. Hij kon het niet laten en keek toch. En Euridice verdween voorgoed...
Fietsers kennen precies de tegenbeweging: omhoog is zwoegen tot je er bij neervalt. Omlaag is feest. En het is mij niet verboden achterom te kijken naar mijn 'Euridice'.
Maar goed: vandaag dus veel stijgen. Naar een pas van 1259 meter, en dan, gelukkig, weer een stukje naar beneden. Met een zes kilometer helling van maar liefst negen procent in het vooruitzicht.
We wilden om 6 uur in de ochtend vertrekken. Opstaan dus om half 5. Helaas worden we pas om 5 voor 6 wakker... Joke had per ongeluk de wekker op 6:30 uur ipv 4:30 uur gezet. Ja, Euridice, zo bereik je nooit de wereld van de levenden!
We pakken onze tent snel in, zo snel als nooit tevoren (dat moeten we onthouden!) en om kwart voor zeven vertrekken we.
We hadden nog zó afgesproken om niet op het heetst van de dag hellingen te nemen, maar door onze vertraging moeten we maar weer eens ons goede voornemen laten varen.
Dus ploegen we ons met temperaturen rond de 40 graden naar boven. We drinken zoveel dat we helemaal door onze vijfeneenhalve liter water heen raken. Voor de goede orde: 's morgens bij ons ontbijt hebben we ook al een liter water en anderhalve liter vruchtensap op. Rond een uur of elf komen we in het dorpje Herbés. Het lijkt wel een genitale ziekte, maar dat valt wel mee: de toiletten in het plaatselijke restaurant zijn redelijk schoon. Een oud mannetje wees ons beneden de weg. Je gaat immers niet zomaar vrijwillig je inspannen om een dorpje dat tientallen meters hoger ligt dóór te ploeteren om vervolgens te ontdekken dat er helemaal geen uitspanning te vínden is.
We eten daar een stevige bocadillo (broodje, waarbij in dit geval de verkleinvorm niet de inhoud dekt). En slaan ook nog eens twee liter vocht naar binnen.
Inmiddels zitten we tot het hoogste punt om 14 uur op vijf liter vochtinname per persoon. Met de combi van bier, water en wijn van diezelfde avond hebben we dus zeven liter vocht per persoon nodig per dag. Ja, de hel geeft wel een droge mond.

Naar beneden duurt maar kort. Veel hoogte moeten we ook niet verliezen. Deze dag is immers onderdeel van een groter traject naar meer dan 1700 meter. Zo hoog hebben we nog nooit gefietst. We hopen ons oude record (1450 meter, Cruz de Fero) overmorgen te verbreken.
We rijden om 18 uur het prachtige vestingstadje Morella in. Het is echt gebouwd op en rond een bergtop. Een stad met een ongelofelijk grote geschiedenis. Je rijdt als je binnenkomt meteen langs een aquaduct. Nee, niet Romeins, maar uit de 14e eeuw. De Grieken hebben hier gezeten, nog voor de Romeinen. Ook de Carthagers. Morella heeft nog een rol gespeeld in de Punische oorlogen. Na de Romeinen kwamen de Visigoten die uit hun oorspronkelijke gebied, de Balkan, werden voortgedreven door de Hunnen, de zgn Volksverhuizing. Daarna de Moren, die de islam meebrachten. Enzovoort enzovoort. Als je tussen al deze stevig op rotsen gebouwde steden fietst realiseer je je dat op deze plekken de wereldgeschiedenis zich voltrok met de ene keer de ene godsdienst met het ene volk, het volgende moment een ander volk, ook weer met zijn eigen godsdienst. Maar de rots, de strategische plek, de stad bleef dezelfde, zag culturen gaan en komen. Tempels werden kerken, moskeeën en weer kerken. Op zo'n plek, aan de eeuwenoude muur van Morella ligt ons hotel. We kijken net uit over de muur en zien de lager gelegen velden. We horen de koeien. Op deze kamer zal de ene keer een Spanjaard slapen, de andere keer een Engelsman. Nu twee Nederlanders.
Aan de hel denken we niet meer.

Jan Marten