Zondag 5 juli 2015
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
06 Juli 2015 | Spanje, Móra d'Ebre
Vilanova de Prades - Móra d'Ebre
70 km totaal 388 km
Na een nacht met weinig slaap, omdat een rumbaband tot ruim na middernacht blijft spelen en daarna de wind aanwakkert tot bijna stormkracht. Voor het eerst in ons fietsnomadenbestaan heeft Jan Marten de stormscheerlijn gebruikt. Een aantal keren vannacht dacht ik dat de buitentent eraf zou waaien.
Aan het eind van de nacht slaap ik kennelijk zo diep dat ik de wekker die om 5.00 uur ging, zomaar heb uitgezet. Kortom: we verslapen ons.
In een snel tempo breken we op omdat we hebben uitgerekend dat we rond het middaguur de grootste berg van vandaag gehad moeten hebben.
Eigelijk is het meer wildkamperen, omdat de sanitaire voorzieningen tien minuten lopen zijn via een steil pad.
Dus gewoon wassen en plassen naast de tent. Niemand die het ziet op ons privéveldje.
En dan na een een snel ontbijtje de fiets op.
Eerst een ideale afdaling. Niet bijremmen. Heerlijke temperatuur. We zitten op schema. Rond 9.30 uur tijd voor koffie en zo'n heerlijk broodje of taartje erbij, die je hier heel veel kunt kopen. Ik ben tenslotte jarig. Het plaatsje dat we binnenrijden ligt wel langs de weg, maar dan heel veel hoger. Het ziet er niet uit dat er wat is. We kiezen dan toch maar voor onze oploskoffie met een snelle Jelle erbij.
We hebben nog een kletsje met een langswandelend mannetje. Ik in mijn beste Spaans. Hij met een mummelmondje Catalaans. Het komt erop neer dat hij, net als de meeste mensen in deze streek, verwacht dat Catalonië binnenkort zelfstandig zal zijn. Noem ze geen Españoles. Ze zijn Catalanes. Gelukkig verstáán de meesten wel Spaans, de antwoorden zijn toch vaak weer in het Catalaans.
We gaan snel verder ook al blijft het mannetje maar de plaatselijke fontein aanraden: 'Die zal jullie verkoeling geven.' Toch maar niet.
Eerst nog een stukje dalen. Tijd voor mijn mijmeringen. Ik ga dan onder ander bedenken wat ik hier ga vertellen.
Vandaag iets over fietsende vrouwen. We zien ze niet. Ik merk dat op mijn verschijning nogal vreemd wordt gereageerd. Ik probeer er op mijn manier zo charmant mogelijk uit te zien en groet geregeld mensen. Bij de werkende man (bouwvakker etc.) valt dit niet goed. Zo'n ploeterend en zwetend vrouwmens. Hij zweet omdat hij moet werken, maar om er in je vrije tijd voor te kiezen, en dat als vrouw. Triest.
Ook een oud trauma komt weer langs. Vroeger werd ik vaak voor jongen aangezien. Tot mijn twaalfde vond ik dat super, omdat ik geen meisjemeisje was. Later vond ik het niet meer leuk.
We fietsten gisteren langs een speeltuintje. Twee jongetjes rond de tien jaar zien ons aankomen en stuiven naar het hek. Ik hoor ze overleggen of we nou wel of niet twee mannen zijn. Ik roep nog dat dat echt niet zo is en kom bijna in de verleiding om ze op mijn bescheiden vrouwelijke vormen te wijzen. Ik draag tenslotte niet voor niets mijn nieuwe Hema push-up sport-bh. Ik doe het niet, omdat ik verwacht dat de vernedering nog groter zal zijn.
Later die middag belanden we in een wielerwedstrijd. Voordeel hiervan is dat er op een gegeven moment een sproeier op de weg gericht staat. Heerlijk verkoelend. We draaien nog een keer om en blijven er een paar minuten onderstaan. Enkele minuten later fietsen we druipend langs een terras met suppporters van de wielrenners. Een luid applaus en gejuich valt vooral mij ten deel. Ik ontvang dit voor mijn doen heel gracieus.
Dat was gisteren. Vandaag geen applaus op mijn verjaardag, wel veel berichtjes, whatsappjes en zelfs telefoontjes. En dat allemaal onderweg. Zelf bel ik nog even met vrienden die beiden jarig zijn. Dat geeft een band en ook nog met mijn jarige nicht (dochter van mijn zus). Een heel jarige dag dus.
En nu doorfietsen want we willen voor het middaguur die berg over.
Niet dus. De ketting van Jan Martens fiets loopt er steeds af. Ik ben degene die meestal de kettingen er weer omlegt (wel met handschoentjes aan natuurlijk - ik blijf een vrouwmens), maar ik ga er nu wel commentaar bij geven en op mijn speciale betuttelende toontje schakelinstructie geven. Alsof ik dat beter zou weten. Jan Marten is hier niet echt van gediend en voor we het weten zitten we middenin Scenes uit een huwelijk. Na een half uur tobben gaan we het basaler aanpakken. Inmiddels is het chagrijn voorbij. Ik zoek een YouTube-filmpje over het stellen van de derailleur. Iets met een H- en L-schroefje. We staan in een olijvenboomgaard. Beetje schaduw en zwarte waterslangen met gaatjes voor het bewateren van de olijfbomen; en nu ook van ons dus.
Anderhalf uur later doet de versnelling het weer redelijk, maar is onze planning niet meer haalbaar.
Toch weer een berg opklimmen op het midden van de dag. Temperatuur rond de 40 graden. Het water bijna op. Nog niet geluncht. Het is zondag. Winkels dicht. Alleen koeken en studentenhaver.
Onze blik gericht op het eerste dorpje. Niets te beleven, niets te halen. Dan het volgende. Dorpje in gefietst. Niets. Ik vraag aan een oud tandeloos vrouwtje of er een cafe is. Mummeldemummel en wat Catelaans. Haar gebaar van linksaf geeft ons moed. En echt nog geen vijf minuten later een restaurant langs de weg met abierto/obert/open erop en aantrekkelijke vette happen.
Binnen is er airco, geen andere gasten en een ma-Flodder-achtig type dat gelijk vertelt dat we wel wat kunnen drinken, maar dat de kok in het ziekenhuis ligt. Toch wil ze wel een bocadillo (broodje) maken. We krijgen twee enorme belegde stokbroden. Dit smaakt beter dan welke verjaardagstaart ook.
We zitten er anderhalf uur. Biertjes, water en koffie en ook nog wat boodschappen. In zulke café's heb je alles. We vullen al onze flessen weer met koud water en vervolgen de route.
Totaal smerig en oververhit arriveren we rond 18.00 uur bij ons gereserveerde hostal. Een in hoge mate designkamer met airco. Wat een weelde. Het contrast is zo groot met de rest van de dag.
We badderen uitgebreid de vuiligheid eraf, borrelen aam de Ebro en eten daarna bij de buurman van het hostal. Een Chinees, waar je ook Italiaans en Spaans kunt eten. Lekker veel en snel eten. Heerlijk voor dit moment. De wijn is ook prima weg te krijgen. Wat wil een mens nog meer. Op tijd dutten en morgen weer vroeg op de pedalen. Naar de camping in Arnés, waar we heus echt een rustdag gepland hebben.
Joke
70 km totaal 388 km
Na een nacht met weinig slaap, omdat een rumbaband tot ruim na middernacht blijft spelen en daarna de wind aanwakkert tot bijna stormkracht. Voor het eerst in ons fietsnomadenbestaan heeft Jan Marten de stormscheerlijn gebruikt. Een aantal keren vannacht dacht ik dat de buitentent eraf zou waaien.
Aan het eind van de nacht slaap ik kennelijk zo diep dat ik de wekker die om 5.00 uur ging, zomaar heb uitgezet. Kortom: we verslapen ons.
In een snel tempo breken we op omdat we hebben uitgerekend dat we rond het middaguur de grootste berg van vandaag gehad moeten hebben.
Eigelijk is het meer wildkamperen, omdat de sanitaire voorzieningen tien minuten lopen zijn via een steil pad.
Dus gewoon wassen en plassen naast de tent. Niemand die het ziet op ons privéveldje.
En dan na een een snel ontbijtje de fiets op.
Eerst een ideale afdaling. Niet bijremmen. Heerlijke temperatuur. We zitten op schema. Rond 9.30 uur tijd voor koffie en zo'n heerlijk broodje of taartje erbij, die je hier heel veel kunt kopen. Ik ben tenslotte jarig. Het plaatsje dat we binnenrijden ligt wel langs de weg, maar dan heel veel hoger. Het ziet er niet uit dat er wat is. We kiezen dan toch maar voor onze oploskoffie met een snelle Jelle erbij.
We hebben nog een kletsje met een langswandelend mannetje. Ik in mijn beste Spaans. Hij met een mummelmondje Catalaans. Het komt erop neer dat hij, net als de meeste mensen in deze streek, verwacht dat Catalonië binnenkort zelfstandig zal zijn. Noem ze geen Españoles. Ze zijn Catalanes. Gelukkig verstáán de meesten wel Spaans, de antwoorden zijn toch vaak weer in het Catalaans.
We gaan snel verder ook al blijft het mannetje maar de plaatselijke fontein aanraden: 'Die zal jullie verkoeling geven.' Toch maar niet.
Eerst nog een stukje dalen. Tijd voor mijn mijmeringen. Ik ga dan onder ander bedenken wat ik hier ga vertellen.
Vandaag iets over fietsende vrouwen. We zien ze niet. Ik merk dat op mijn verschijning nogal vreemd wordt gereageerd. Ik probeer er op mijn manier zo charmant mogelijk uit te zien en groet geregeld mensen. Bij de werkende man (bouwvakker etc.) valt dit niet goed. Zo'n ploeterend en zwetend vrouwmens. Hij zweet omdat hij moet werken, maar om er in je vrije tijd voor te kiezen, en dat als vrouw. Triest.
Ook een oud trauma komt weer langs. Vroeger werd ik vaak voor jongen aangezien. Tot mijn twaalfde vond ik dat super, omdat ik geen meisjemeisje was. Later vond ik het niet meer leuk.
We fietsten gisteren langs een speeltuintje. Twee jongetjes rond de tien jaar zien ons aankomen en stuiven naar het hek. Ik hoor ze overleggen of we nou wel of niet twee mannen zijn. Ik roep nog dat dat echt niet zo is en kom bijna in de verleiding om ze op mijn bescheiden vrouwelijke vormen te wijzen. Ik draag tenslotte niet voor niets mijn nieuwe Hema push-up sport-bh. Ik doe het niet, omdat ik verwacht dat de vernedering nog groter zal zijn.
Later die middag belanden we in een wielerwedstrijd. Voordeel hiervan is dat er op een gegeven moment een sproeier op de weg gericht staat. Heerlijk verkoelend. We draaien nog een keer om en blijven er een paar minuten onderstaan. Enkele minuten later fietsen we druipend langs een terras met suppporters van de wielrenners. Een luid applaus en gejuich valt vooral mij ten deel. Ik ontvang dit voor mijn doen heel gracieus.
Dat was gisteren. Vandaag geen applaus op mijn verjaardag, wel veel berichtjes, whatsappjes en zelfs telefoontjes. En dat allemaal onderweg. Zelf bel ik nog even met vrienden die beiden jarig zijn. Dat geeft een band en ook nog met mijn jarige nicht (dochter van mijn zus). Een heel jarige dag dus.
En nu doorfietsen want we willen voor het middaguur die berg over.
Niet dus. De ketting van Jan Martens fiets loopt er steeds af. Ik ben degene die meestal de kettingen er weer omlegt (wel met handschoentjes aan natuurlijk - ik blijf een vrouwmens), maar ik ga er nu wel commentaar bij geven en op mijn speciale betuttelende toontje schakelinstructie geven. Alsof ik dat beter zou weten. Jan Marten is hier niet echt van gediend en voor we het weten zitten we middenin Scenes uit een huwelijk. Na een half uur tobben gaan we het basaler aanpakken. Inmiddels is het chagrijn voorbij. Ik zoek een YouTube-filmpje over het stellen van de derailleur. Iets met een H- en L-schroefje. We staan in een olijvenboomgaard. Beetje schaduw en zwarte waterslangen met gaatjes voor het bewateren van de olijfbomen; en nu ook van ons dus.
Anderhalf uur later doet de versnelling het weer redelijk, maar is onze planning niet meer haalbaar.
Toch weer een berg opklimmen op het midden van de dag. Temperatuur rond de 40 graden. Het water bijna op. Nog niet geluncht. Het is zondag. Winkels dicht. Alleen koeken en studentenhaver.
Onze blik gericht op het eerste dorpje. Niets te beleven, niets te halen. Dan het volgende. Dorpje in gefietst. Niets. Ik vraag aan een oud tandeloos vrouwtje of er een cafe is. Mummeldemummel en wat Catelaans. Haar gebaar van linksaf geeft ons moed. En echt nog geen vijf minuten later een restaurant langs de weg met abierto/obert/open erop en aantrekkelijke vette happen.
Binnen is er airco, geen andere gasten en een ma-Flodder-achtig type dat gelijk vertelt dat we wel wat kunnen drinken, maar dat de kok in het ziekenhuis ligt. Toch wil ze wel een bocadillo (broodje) maken. We krijgen twee enorme belegde stokbroden. Dit smaakt beter dan welke verjaardagstaart ook.
We zitten er anderhalf uur. Biertjes, water en koffie en ook nog wat boodschappen. In zulke café's heb je alles. We vullen al onze flessen weer met koud water en vervolgen de route.
Totaal smerig en oververhit arriveren we rond 18.00 uur bij ons gereserveerde hostal. Een in hoge mate designkamer met airco. Wat een weelde. Het contrast is zo groot met de rest van de dag.
We badderen uitgebreid de vuiligheid eraf, borrelen aam de Ebro en eten daarna bij de buurman van het hostal. Een Chinees, waar je ook Italiaans en Spaans kunt eten. Lekker veel en snel eten. Heerlijk voor dit moment. De wijn is ook prima weg te krijgen. Wat wil een mens nog meer. Op tijd dutten en morgen weer vroeg op de pedalen. Naar de camping in Arnés, waar we heus echt een rustdag gepland hebben.
Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
