Donderdag 17 juli 2014

León
0 km fietsen, 15 km lopen

We staan vanmorgen om 7 uur op. Joke is twee uur wakker geweest vanwege enorme buikpijn. Ze zal toch niet....? Die tapas met bloedworst van gisteren is haar vast 'noodlottig' geworden. Het blijkt achteraf allemaal mee te vallen. Maar toch, een nachtelijke schrik.

Voor negenen zijn we bij het conservatorium, waar Joke mij achterlaat ter voorbereiding op mijn concertje. Om 9 uur komt Elisa om e.e.a. door te spreken. Daarna kan ze weer naar huis om zich voor te bereiden op de opnames voor haar cd volgende week. Wij pianisten plagen onszelf kennelijk met deadlines en voorbereidingen, studeren en studeren, op activiteiten die we ons zelf opleggen. Een soort 'heilig moeten', dat voor mensen om ons heen soms moeilijk te bevatten is. In ieder geval heb ik drie uur heerlijk gestudeerd: behalve de Via Crucis van Liszt, voor het concert ook nog Brahms, Skrjabin en Mozart. Een mens moet zijn geheugen blijven trainen... Maar bovenal heb ik de laatste tijd geleerd: nooit te lang achter elkaar de zelfde stukken studeren, want dan loop je kans op overbelasting. Ook om dat laatste te voorkomen, heb ik halverwege een kopje koffie uit de conservatorium-automaat genomen. Even weglopen van je instrument is de beste remedie tegen spanning. Elisa had mij al gewaarschuwd voor de kwaliteit van de koffie, maar ja: als een vrouw tegen een man zegt, dat-ie iets niet moet doen, doet-ie het juist. Zelfs al is het niet zijn eigen vrouw...
En inderdaad, Elisa had gelijk, de koffie smaakte nergens naar. Maar het meest bizarre was wel het roerstaafje, dat door de automaat uit zichzelf en onzichtbaar (namelijk doorzichtig) in de bijna naar koffie ruikende lauwbruine drab werd gedeponeerd. Dat staafje was nét iets korter dan het peil van de koffie met het chemische schuim erop. Na mijn eerste stevige slok voelde ik ineens iets aan de buitenkant van mijn lip prikkelen. Een enkele keer in zijn leven heeft een mens het gevoel dat hij ternauwernood aan een zeker onheil is ontsnapt: je stapt net opzij en dan valt er een boom naast je neer. Precies zo'n gevoel had ik toen ik in het bekertje keek na mijn eerste slok.

Het zou wat geweest zijn: een overlijdensgeval in het lokale conservatorium. En dan zouden al die mensen helemaal voor niets zijn gekomen. Al die mensen? Geen idee, als het er vijf zijn, vind ik het al heel bijzonder.

Ondertussen heeft Joke haar eigen ochtendprogramma. En, raad het of niet: naast het conservatorium staat de bibliotheek! Het lijkt Amsterdam wel. Zodat we uiteindelijk beiden ons internationaal op ons vakgebied begeven. Maar waar ík mijn komst nog aangekondigd had en daardoor een zekere welkome ontvangst kon verwachten, heeft Joke geen enkele voorbereiding gedaan en stapt ze zo de bibliotheek in. Ze krijgt meteen een rondleiding van een uur, een persoonlijk gesprek met de directeur, uitdraaien van de uitleencijfers, een kennismaking met zo ongeveer alle 38 medewerkers en een zoen van één van de afdelingshoofden. De gesprekken zijn wat eenzijdig, omdat niemand een woordje over de grens spreekt. En van de lange en enthousiaste Spaanse monologen begrijpt Joke ook niet alles. Gelukkig zijn er leesbare statistieken, met getallen dus. Die vermelden 526 uitgeleende boeken op één dag. Hm, Léon heeft 130.000 inwoners en is daarmee net zo groot als Leiden. En dat met 38 medewerkers. Dat betekent dat er per medewerker per dag 14 boeken worden uitgeleend. Het is goed, dat je trots bent op de cijfers, maar als gehersenspoelde Nederlander krab je je toch even achter de oren. Maar goed, het is hier Spanje. Het land waar je aan de buitenkant niet kan zien, dat achter de gevel een supermarkt, een bakker of een restaurant zit. Misschien moet je wel aanbellen...!

Om 12 uur blijken er vijf mensen, medepelgrims, op onze speciale uitnodiging in het conservatorium te zijn: allereerst twee Belgen. Hij loopt vanaf huis, zijn nicht loopt mee vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port. Ze zijn extra vroeg vertrokken om op tijd de 25 kilometer af te leggen. Rob, de Tilburgse fietser, die we al een tijdje hebben meegemaakt, en die we via zijn reisblog hebben uitgenodigd en de twee Nederlanders, met auto en fiets, die we in Burgos heb en ontmoet. Zo is het toch gelukt om een paar mensen tijdens onze reis te interesseren voor mijn pelgrimsconcertje.
Uit León zelf zijn er zelfs zo'n 25 mensen! Elisa en Nacho, haar man, enkele andere muzikanten en wat leerlingen van Elisa.

Een prachtig klinkende zaal met 250 zitplaatsen en een mooie Baldwin 280 (een ruime maat concertvleugel dus). Om hier, onder deze omstandigheden, de 'Via Crucis' te spelen, is voor mij heel bijzonder. Het is op het snijvlak van 'hoge kunst' en 'spontaan gebeuren'.
We praten nog even wat na. Ik ontmoet een slagwerkstudent, die volgend jaar in Amsterdam gaat studeren.

Met z'n vijven (ook een leerling van Elisa is mee) gaan we lunchen en om 14 uur nemen we afscheid. Dan is de stad weer aan Joke en mij. Het is 36 graden, net iets minder dan gister. We gaan naar twee musea. Eėn met heel oude Romaanse schilderingen en één met veel schilderijen. Bij de laatste zijn we de enige bezoekers. De deur wordt achter ons op slot gedaan en als we aan het eind van de 'route' zijn, ziet men op de bewakingscamera's, dat we eruit willen en komt iemand ons uit deze eenzame opsluiting verlossen.
Dat is niets voor Joke om opgesloten te zitten, maar we hebben het maar te accepteren...

We zitten nog even ergens in de schaduw en om 18:30 gaan we met Rob, de Tilburger, zoals afgesproken eten. Het eten is prima en het is erg gezellig. We praten diepgravend en we weten zeker dat we elkaar nog vaker zullen zien. Per slot van rekening gaan we allemaal de zelfde kant op.

Jan Marten