Zaterdag 28 juni 2014

Saint-Benoit - Nanteuil-en-Valée
88 km totaal 108 km

Een zonnig pleintje, waar het net markt is, een geurig bakkertje, een mooi romaans kerkje, een bibliotheek en een kapper. En dat om de hoek van de camping! Een ideaal plekje om te ontbijten. Maar ja, dat hadden we gisteren niet gezien, toen we de camping hadden gevonden rond half negen, na een laatste off-the-road traject, dat JM heel geschikt vond. En ik ook, tenminste: als ik mijn zo lang gewenste mountainbike zou hebben. Maar die had ik niet. Dus was het even klauteren over rotsen met een nèt iets te zware fiets, zonder oog voor het dorpje dat er uit zag zoals een Frans dorpje hoort te zijn.

Ons ontbijt is onder de ideale overkapping, namelijk die van het toiletgebouw. Na een nacht met veel regen worden we gewekt door druppels op ons gezicht: de tent begint aardig af te takelen. Al vijf jaar onze trouwe vriend bij onze fietsvakanties en nog oranje ook, net als de WK-hamsters die aan ons stuur bungelen.

Ons ontbijt: geen geurige baguette, maar kleffe broodjes van AH met Leerdammer kaas. En natuurlijk onze dagelijkse oplos-capuccino en thee.

Deze suffe details laat ik voortaan achterwege, want we hebben afgesproken om niet te lange reisverslagen te schrijven. Vandaag houd ik mij daar nog niet aan, omdat er ook nieuwe lezers zijn en zij krijgen zo snel een beeld van ons getut bij alledaagse dingen.

Vóór het ontbijt hebben we alles ingepakt volgens het regenscenario: alles inpakken ín de tent. Daarna gaat JM met de fietsen onder de overkapping zorgen voor koffie en thee. Ik vouw ondertussen in 'wetsuit' de tent op. Om half tien vertrekken we zonder een cent te betalen. Want tussen 20 en 10 uur is er geen beheerder. Tussen die twee tijdstippen hebben wij ons campingleven geleefd. Gratis dus.

Op naar de volgende camping, waarvan we nu al weten dat die ook gratis is: voor pelgrims. Zo worden we al fietsend niet armer.

Het is alleen de vraag of we die camping gaan bereiken. Plannen en pelgrimeren is lastig te combineren. Voor mij dus een heel andere manier van zijn, omdat ik wel een planner ben / moet zijn.

Hebben we dan niets gepland? Toch wel. Allereerst de terugreis. Verder gaan wij heel waarschijnlijk Gonnie en Rob (vrienden) ontmoeten, die op een zeker moment in de buurt op vakantie zijn.

Tenslotte staat er een 'Pilgrim's Play' gepland in León (Spanje) op 17 juli in het conservatorium. JM heeft contact met een Spaanse pianiste die zelf ook fietst. Zij heeft geregeld dat JM daar de 'Via Crucis' van Liszt kan spelen. Wij hebben dan al een groot deel van ónze 'kruisweg' achter de rug, dus dat leek JM wel een gepast stuk voor pelgrims. Ik vond het eerst niks, omdat het toch weer 'werken' is, maar omdat JM dit niet zo voelt, ben ik - zoals vaker - overstag gegaan.

Op weg naar de volgende camping is het hoogtepunt tijdens de lunch op een pleintje. Een jongetje van tien jaar komt met zijn fiets bij ons staan met een vragende blik.
'Wil je wat vragen?' zeg ik.
'O, jullie kunnen Frans praten!'
'Un petit peu.'
Ik vertel het jongetje waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Hij is met zijn vader in Santiago geweest. Na ons gesprekje vertrekken we en hij rijdt naast ons mee tot het einde van het dorp.

Twee uur later worden we wat slonzig en is het tijd voor koffie met gâteau. We zitten net onder een parasol naast een clubje Engelse senioren als een hoosbui met onweer zich aandient.

We moeten onze 'planning' weer loslaten. We zitten er een half uur, stappen op de fiets en na een kwartier is het alweer schuilen voor het onweer.

Het spirituele moment van de dag is de aanblik van een enorm kruis met Jezus eraan.
'Heb je Jezus gezien?' roep ik naar JM die vóór mij rijdt. Hij reageert nauwelijks, waarschijnlijk omdat hij denkt dat ik hem in de maling neem. 'Je moet hem wel wìllen zien. Je moet je hart openstellen.' En dan ziet JM ook het reusachtige kruis met Jezus zomaar midden in het landschap. Een mooi moment voor een sanitaire stop, want mijn spiritualiteit blijft er een die heel aards en menselijk is.

Pas om kwart voor zeven zijn we in Nanteuil-en-Vallėe. Er is alleen een slager die ook 'depôt de pain' is en daarbij nog wat minimale etenswaren verkoopt. Ik koop de laatste twee gekoelde blikjes bier, die later behoorlijk over de datum blijken. Verder scharrel ik wat eetbaars bij elkaar. Toch, twee uur later vind ik het niet erg als het gaat regenen en koken dus geen optie meer is. We eten nu heerlijk in een auberge en nemen er een fles witte wijn van de streek bij. De camping Municipal is gratis voor pelgrims en zo steunen we nog de plaatselijke ondernemers....

Tegen 1 uur slapen we op een doodstille camping, waar alleen ergens in de verte kwartiermakers van een padvinderskamp kamperen. Een enorm veld en toiletgebouwtje helemaal alleen voor onszelf.

Joke