Donderdag 25 juli 2013
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
26 Juli 2013 | Frankrijk, Le Mesnil-Amelot
St.Jean-Pied-de-Port - Bordeaux
2 treinen, 2 fietskm totaal 1741km
Om ongeveer 11 uur is alles ingepakt. Jelte en Margot nemen de inhoud van de twee rollen van ons mee en de fietshelmen. Zo hebben we minder elementen op en af te laden bij het overstappen. De thermosflessen gaan ook met de auto. Je weet naar nooit: misschien moeten we nog vaak een trapje op en af.
Jelte en Margot hebben nog geen idee waarheen ze zullen gaan in hun laatste vakantiedagen. Wij van de kampeeradviesdienst stellen Uzerche voor: een leuke camping aan het water, zwem- en kanomogelijkheden en het aardige stadje op loopafstand.
We zijn ruim op tijd op het station.
Instappen is eenvoudig. Uitstappen in het eindpunt Bayonne ook.
Bayonne is de hoofdstad van Baskenland. Er is zo te zien wat te doen in verband met de zelfstandigheid van de Basken, een soort feest. Onderweg stappen veel autochtonen op, herkenbaar aan hun witte basiskleding met rode accenten. Rode sjaal, sjerp of riem, soms een rood mutsje. Ongeveer de helft van de passagiers is uiteindelijk rood-wit gekleed. In Bayonne nog veel meer. Het wordt verwarrend als we ook Engelssprekende 'autochtonen' tegenkomen. Wellicht een restantje Basken uit een twaalfde-eeuwse nederzetting uit Cornwall, waarvan het bestaan altijd onopgemerkt is gebleven? Nee, het zijn gewoon toeristen. Ze hebben zich gekleed in de lokale outfit. Net zoals je in Bretagne dikbuikige Duitsers en hagelwitte Hollanders in blauwgestreepte bovenkleding tegenkomt, met een vuurtorentje dat nog net zijn licht laat schijnen uit het plastic zakje in hun hand.
Kortom: hier kun je dus vooral níet aan de kleding zien wie wie is. Enigszins beschaamd kijk ik naar ons zelf: ik heb een rood hemdje, Joke een wit. Samen zijn we een soort Baskisch-Siamese tweeling. Zo hadden we het niet bedoeld.
De treinreis van Bayonne naar Bordeaux verloopt technisch gezien voorspoedig. We vertrekken op tijd en komen op tijd aan, maar de airco in onze wagon doet het niet. Vergeefs probeert een man met wanhopige bewegingen het bovenraampje open te krijgen, maar dat zit al meer dan een decennium dichtgelast.
Mensen wuiven zichzelf wat koelte toe met het grootste stuk papier dat ze bij zich hebben. Soms is dat alleen maar het kaartje. Dat kan hier, want de kaartjes zijn groter dan in Nederland. Waarschijnlijk om dit soort situaties snel het hoofd te kunnen bieden.
De hond in ons compartiment heeft het heel erg moeilijk met de droogte. Het zwaar en snel hijgen van het beest doet ons psychologisch trouwens ook geen goed. Het is een beest, maar een mens identificeert zich er toch gauw mee, zo merk ik.
Joke gaat naar de wc. Ze wenkt dat het daar veel kouder is!
In de volgende wagon is het inderdaad prima vertoeven. Ik ga meteen in de dichtstbijzijnde coupé zitten, maar door mijn (enige) coupégenoot wordt ik erop gewezen dat dit alleen voor personeel is. Ik maak hem duidelijk dat het in onze wagon meer dan 40 graden is, waarop hij meteen zijn pet opzet (ik had hem niet als treinmedewerker herkend) en vertrekt om actie te ondernemen. Het schijnt dat de discussie in Nederland momenteel hierover gaat. Moet de conducteur bij dreigende oververhitting de ruiten inslaan? Deze conducteur zou dat vast gedaan hebben! Na een half uur is de temperatuur weer enigszins te harden, d.w.z. zo'n 35 graden. Dan moeten we eruit.
Gelukkig ligt ons hotel ('Du Faisan') precies naast het station. Makkelijk te vinden.
Bordeaux is een vreselijke stad als je er van de verkeerde kant binnenkomt. Als je op zoek bent naar 'het meest foute café', wat mijn hobby is, heb je het hier nog moeilijk om te kiezen. Ook andere middenstandszaken dingen zo te zien mee naar de trofee voor 'de meest ongure seksshop', 'het meest rommelige kruideniertje' of 'het etalageraam dat het minst doorzichtig is'. Ook liepen we langs 'het stadspark dat voor het grootste deel uit bouwputten bestaat'. Moeders zijn zo ongeïnteresseerd mogelijk met hun kroost te wandelen. Zelfs de bedelaars doen hier hun uiterste best om eruit te zien 'alsof ze echt niets willen hebben'.
Dan kom je op de Place de la Victoire. Het schijnt een verkeersrotonde te zijn, maar het ziet eruit alsof drie louche aannemers volkomen willekeurig hebben geprobeerd gaten voor de fundering van een nieuwe stadswijk te graven. Ooit...
Er werkt nog één man, die, haast als excuus, met een dikke brandweerslang een piezerig straaltje op één van de zandvlaktetjes druppelt. Hij heeft een helm op. Ook hiervan ontgaat mij elke zin. De hele verbouwing speelt zich namelijk af op of onder straatniveau. Als op dit plein het onheil van boven komt, kan het alleen vogelpoep zijn.
Maar dan: we lopen naar rechts richting stadspoort. Een heel gezellig hoekje met veel eettentjes openbaart zich! Het is maar met welke blik je kijkt.
We lopen de autovrije straat in en zien alleen maar leuke uitspanningen en winkels. Aan een pleintje strijken we neer op een terrasje van een Italiaan. We zien van alles langs komen. Vooral veel jonge mensen. Het is een echte studentenstad. Ook zien we veel jonge gezinnen, van diverse komaf. Wat opvalt is het grote aantal gitaartassen op de rug. Ik neem aan dat er tenminste geen aardappelen in vervoerd worden. Een enkele cello en een keyboard.
Na het eten lopen we nog een stukje verder. Het is hier zowaar nóg gezelliger! Er klinkt veel live-muziek: jazz, blues. De (jonge) jazzpianist speelt jaren 60-muziek met sigaret in de mond en glas rosé op zijn instrument. Zo hoort het. Het is op straat misschien net ónder de 30 graden, dus als het nachtleven zich op een zeker moment op straat zal afspelen, dan is het wel: nu!
Langs de Garonne lopen we terug. We komen nog bij een soort salsafeest met leuke band en gezellig publiek. Ook hier weer veel jonge gezinnen. Tussen de dansenden spelen kinderen met een bal. En dat om 23:00 u. Het is hier echt 'bal'.
Even later bereiken we het hotel. Voor de volgende keer weten we een gezelliger manier om de binnenstad van Bordeaux te bereiken.
Jan Marten
2 treinen, 2 fietskm totaal 1741km
Om ongeveer 11 uur is alles ingepakt. Jelte en Margot nemen de inhoud van de twee rollen van ons mee en de fietshelmen. Zo hebben we minder elementen op en af te laden bij het overstappen. De thermosflessen gaan ook met de auto. Je weet naar nooit: misschien moeten we nog vaak een trapje op en af.
Jelte en Margot hebben nog geen idee waarheen ze zullen gaan in hun laatste vakantiedagen. Wij van de kampeeradviesdienst stellen Uzerche voor: een leuke camping aan het water, zwem- en kanomogelijkheden en het aardige stadje op loopafstand.
We zijn ruim op tijd op het station.
Instappen is eenvoudig. Uitstappen in het eindpunt Bayonne ook.
Bayonne is de hoofdstad van Baskenland. Er is zo te zien wat te doen in verband met de zelfstandigheid van de Basken, een soort feest. Onderweg stappen veel autochtonen op, herkenbaar aan hun witte basiskleding met rode accenten. Rode sjaal, sjerp of riem, soms een rood mutsje. Ongeveer de helft van de passagiers is uiteindelijk rood-wit gekleed. In Bayonne nog veel meer. Het wordt verwarrend als we ook Engelssprekende 'autochtonen' tegenkomen. Wellicht een restantje Basken uit een twaalfde-eeuwse nederzetting uit Cornwall, waarvan het bestaan altijd onopgemerkt is gebleven? Nee, het zijn gewoon toeristen. Ze hebben zich gekleed in de lokale outfit. Net zoals je in Bretagne dikbuikige Duitsers en hagelwitte Hollanders in blauwgestreepte bovenkleding tegenkomt, met een vuurtorentje dat nog net zijn licht laat schijnen uit het plastic zakje in hun hand.
Kortom: hier kun je dus vooral níet aan de kleding zien wie wie is. Enigszins beschaamd kijk ik naar ons zelf: ik heb een rood hemdje, Joke een wit. Samen zijn we een soort Baskisch-Siamese tweeling. Zo hadden we het niet bedoeld.
De treinreis van Bayonne naar Bordeaux verloopt technisch gezien voorspoedig. We vertrekken op tijd en komen op tijd aan, maar de airco in onze wagon doet het niet. Vergeefs probeert een man met wanhopige bewegingen het bovenraampje open te krijgen, maar dat zit al meer dan een decennium dichtgelast.
Mensen wuiven zichzelf wat koelte toe met het grootste stuk papier dat ze bij zich hebben. Soms is dat alleen maar het kaartje. Dat kan hier, want de kaartjes zijn groter dan in Nederland. Waarschijnlijk om dit soort situaties snel het hoofd te kunnen bieden.
De hond in ons compartiment heeft het heel erg moeilijk met de droogte. Het zwaar en snel hijgen van het beest doet ons psychologisch trouwens ook geen goed. Het is een beest, maar een mens identificeert zich er toch gauw mee, zo merk ik.
Joke gaat naar de wc. Ze wenkt dat het daar veel kouder is!
In de volgende wagon is het inderdaad prima vertoeven. Ik ga meteen in de dichtstbijzijnde coupé zitten, maar door mijn (enige) coupégenoot wordt ik erop gewezen dat dit alleen voor personeel is. Ik maak hem duidelijk dat het in onze wagon meer dan 40 graden is, waarop hij meteen zijn pet opzet (ik had hem niet als treinmedewerker herkend) en vertrekt om actie te ondernemen. Het schijnt dat de discussie in Nederland momenteel hierover gaat. Moet de conducteur bij dreigende oververhitting de ruiten inslaan? Deze conducteur zou dat vast gedaan hebben! Na een half uur is de temperatuur weer enigszins te harden, d.w.z. zo'n 35 graden. Dan moeten we eruit.
Gelukkig ligt ons hotel ('Du Faisan') precies naast het station. Makkelijk te vinden.
Bordeaux is een vreselijke stad als je er van de verkeerde kant binnenkomt. Als je op zoek bent naar 'het meest foute café', wat mijn hobby is, heb je het hier nog moeilijk om te kiezen. Ook andere middenstandszaken dingen zo te zien mee naar de trofee voor 'de meest ongure seksshop', 'het meest rommelige kruideniertje' of 'het etalageraam dat het minst doorzichtig is'. Ook liepen we langs 'het stadspark dat voor het grootste deel uit bouwputten bestaat'. Moeders zijn zo ongeïnteresseerd mogelijk met hun kroost te wandelen. Zelfs de bedelaars doen hier hun uiterste best om eruit te zien 'alsof ze echt niets willen hebben'.
Dan kom je op de Place de la Victoire. Het schijnt een verkeersrotonde te zijn, maar het ziet eruit alsof drie louche aannemers volkomen willekeurig hebben geprobeerd gaten voor de fundering van een nieuwe stadswijk te graven. Ooit...
Er werkt nog één man, die, haast als excuus, met een dikke brandweerslang een piezerig straaltje op één van de zandvlaktetjes druppelt. Hij heeft een helm op. Ook hiervan ontgaat mij elke zin. De hele verbouwing speelt zich namelijk af op of onder straatniveau. Als op dit plein het onheil van boven komt, kan het alleen vogelpoep zijn.
Maar dan: we lopen naar rechts richting stadspoort. Een heel gezellig hoekje met veel eettentjes openbaart zich! Het is maar met welke blik je kijkt.
We lopen de autovrije straat in en zien alleen maar leuke uitspanningen en winkels. Aan een pleintje strijken we neer op een terrasje van een Italiaan. We zien van alles langs komen. Vooral veel jonge mensen. Het is een echte studentenstad. Ook zien we veel jonge gezinnen, van diverse komaf. Wat opvalt is het grote aantal gitaartassen op de rug. Ik neem aan dat er tenminste geen aardappelen in vervoerd worden. Een enkele cello en een keyboard.
Na het eten lopen we nog een stukje verder. Het is hier zowaar nóg gezelliger! Er klinkt veel live-muziek: jazz, blues. De (jonge) jazzpianist speelt jaren 60-muziek met sigaret in de mond en glas rosé op zijn instrument. Zo hoort het. Het is op straat misschien net ónder de 30 graden, dus als het nachtleven zich op een zeker moment op straat zal afspelen, dan is het wel: nu!
Langs de Garonne lopen we terug. We komen nog bij een soort salsafeest met leuke band en gezellig publiek. Ook hier weer veel jonge gezinnen. Tussen de dansenden spelen kinderen met een bal. En dat om 23:00 u. Het is hier echt 'bal'.
Even later bereiken we het hotel. Voor de volgende keer weten we een gezelliger manier om de binnenstad van Bordeaux te bereiken.
Jan Marten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
