Woensdag 24 juli 2013

St.-Jean-Pied-de-Port
5 km totaal 1739 km

Heerlijk om te kunnen uitslapen, maar we zijn toch op tijd op. Dat is nu gewoon ons ritme. Het heeft vannacht geregend en het miezert nu en de bergen zijn niet te zien. Jammer, ik had zo gehoopt op een stralende dag met ons viertjes in de Pyreneeën. JM en ik gaan eerst naar de bakker, het station, de supermarkt en de Information. We krijgen een kaartje van een wandeling in de buurt (Tour d'Urkulu) op de Col d'Arnostéguy.
En de zon breekt inderdaad aan het eind van de morgen door. Jelte rijdt voor het eerst van zijn leven een uur lang omhoog op een eenbaans bergweggetje, waar toch af en toe tegenliggers zijn. Hij zweet behoorlijk, maar hij krijgt er ook steeds meer lol in. Op zo'n 1200 m. hoogte is een parkeerplaats en we beklimmen de berg ernaast, met daarop een verdedigingstoren tegen de Romeinen. Rondom kijken we op hoge toppen van de Pyreneeën. We zijn alle vier verrukt over zoveel moois. Jelte haalt herinneringen op over de vroeger verplichte bergwandelingen. Soms echt niet leuk, maar zeker niet traumatisch.
Er lopen koeien en paarden met bellen vrij rond en verderop zien we schapen grazen. Wat een leventje, en dan met mooi weer zó'n uitzicht!
We zien ook veel wandelaars. De col ligt naast de wandelroute naar Santiago. Rond 17.00 u sjokt het stel van de camping dat meer dan een uur bezig is geweest hun Quecha op te vouwen de berg op. Lijkt ons wat laat om nu nog een plek voor de nacht te vinden. Steeds verbazen we ons over de mate waarin mensen zich voorbereiden op zo'n tocht. Dit stel oogt zeer onverstandig, omdat er steeds meer buien in de lucht komen en dat kan in de bergen heel hard gaan.

Na de wandeling het bergweggetje terug. Jelte leert nu heel goed dalen. Niet te veel remmen, zoveel mogelijk op de moter.
Na een tijdje staan er mensen te kijken naar een groep gieren, die we al wel steeds hadden zien vliegen met een spanwijdte van vleugels van ruim twee meter. We stoppen en gaan ook kijken en zien al snel iets waar je een heel sterke maag voor moet hebben. Ruim honderd luid krijsende gieren hebben zich gestort op een paard, dat, in ieder geval nu, morsdood is. Het paard wordt totaal leeggevreten. Een wreed schouwspel, maar wel puur natuur.
JM doet even wat research en vertelt over het probleem met de gieren in de Pyreneeën. Vanwege Europese regelgeving moeten de boeren kadavers snel opruimen. De populatie gieren is sterk gegroeid, maar moet wel eten. Ze gaan daarom zelfs dieren aanvallen. Waarschijnlijk de zwakken en pasgeborenen. Van dit paard weten we het niet, het maakt het aanzien van deze schranspartij nog moeilijker om aan te zien. Een jongetje vraagt nog aan zijn vader of we het paard nog moeten helpen. Er is inmiddels zo weinig over van het dier dat dit kansloos is en ik denk dat wij dan het volgende hapje zijn. JM leest ook dat er in mei van dit jaar een vrouw die tijdens een wandeling een val had gemaakt door de gieren is opgegeten. Toen na een uur de hulpdiensten kwamen was er niet veel meer over.
Volgend jaar toch maar niet wildkamperen in de Pyreneeën.
Als we een foto van dit tafereel sturen naar onze achterban, maakt Auke hier weer een echte Auke-versie van.
Terug op de camping worden we van het douchen nog warmer dan we al waren. We gaan een hapje eten bij een restaurantje, waarbij de serveerster heel moe wordt van onze wensen. Echt lastig zijn we niet. Het taal- en cultuurprobleem speelt duidelijk een rol. De voertaal hier is Baskisch. Ons Frans is belabberd en zij brabbelt slechts enkele woorden Engels. Uitleg over bepaalde streekgerechten wordt dan erg moeilijk, zeker als het meestal om vleselijke gerechten gaat en de twee vegetariërs onder ons gaan dan heel vies kijken, zeker na zo'n schranspartij van gieren.
Gezellig is het wel en de wijn is lekker en ook het Baskische bier schijnt lekker te zijn.
Daarna gaan we redelijk op tijd in onze tenten, hopend op een beetje koelte.
Morgen het begin van onze terugreis. Margot en Jelte gaan weer naar het midden van Frankrijk.

Joke