Vrijdag 12 juli 2013

La Souterraine - St.-Léonard-de-Noblat
83 km totaal 1025 km

Nadat om 7.00 u onze Limburgse buurman F. is vertrokken, na eerst nog een uitgebreide babbel, vertrekken wij zelf om 8.45 u. Knap van ons, want we zijn eigenlijk slome starters in de ochtenduren.
Maar we gaan eerst nog naar het stadje La Souterraine. De kerk moet wel bekeken worden. We worden er zelfs welkom geheten door een aardig oud baasje dat ook nog een handtekening wil, omdat men er een gîte voor pelgrims wil openen.
Een actief stadje, wat ook zichtbaar is in het prachtige aangelegde park naast de kerk. Schitterende beplanting en bankjes van staaldraad met grote stenen (zoals gebruikt bij Corpus), die een soort amfitheater vormen. Een podium beneden tegen een oude muur. Natuur, historie en cultuur ineen. Kosten noch moeite zijn gespaard. Hoopvol in deze tijden van crisis. Hier is gekozen voor kwaliteit en dat is vaak een goede investering.
We ontbijten in het parkje met broosjes van het bakkertje ernaast. De openbare toiletten zijn ook super geavanceerd en net blinkend schoongemaakt. Even is het leven perfect. Om 9.00 u zitten we echt fris en fruitig op de fiets.
Het is warm, erg warm, té warm! Daarbij moeten we 70% van de tijd klimmen.
Een nieuw fenomeen dient zich aan. Het klimmen kost mij zoveel moeite dat ik bij een lange afdaling slaperig word. Ik ga dan slingeren en ben niet meer alert.
En weer is daar de kerk, een klein romaans kerkje in een dorpje van niks.
Koel. Heerlijk. Ik ga zitten en na 10 minuten is mijn 'gebed' voorbij. Aan een kwijltje zie ik dat ik heb geslapen. Verder gaan we: helling af, maar vooral op. We besluiten niet de camping van 72 km te nemen, maar die van 60 km Een aire naturel van Nederlandse eigenaars. Rond 17 u bereiken we het plaatsje voor de camping. We drinken wat bij een cafeetje waar ook een winkeltje bij zit. Het lijkt alsof wij de eerste klant in 10 jaar zijn. Het assortiment is ook zeer beperkt. Ik besluit dat we vanavond salade Nicoise te maken, althans een aantal ingrediënten hiervan te kopen. Gelukkig is er wel bier en wijn. Dus we kopen flink in. Nu nog maar 2 km. Nog een pittige klim vanaf de route, maar dat belooft wel een mooi 'naturelle' plekje. Eerst nog een valse waakhond trotseren die volkomen ongevoelig is voor de Dazer. Dan komen we bij het huis met de paradijselijke tuin met zelfs een zwembad. Maar...... er is niemand. We bellen aan. Niemand. Geen telefoonnummer in het boekje. Alles is dicht. Zomaar gaan staan vinden we geen optie. Dan maar 12 km verder met boodschappen erbij. Eerst nog de hond. Mijn hart begint alweer over te slaan. Eerst blijft het stil, maar opeens is het monster er weer. Net op dat moment gaat mijn telefoon. Auke. Pas als het gevaar geweken is bel ik terug. "Heb ik gebeld? Zeker vanzelf gegaan, hij zit in mijn zak".
Weer verder: heuvel af, maar vooral op. Nog maar 12 km. We moeten van de vrij drukke D-weg af over een klein weggetje. Een splitsing: links of rechts? Onduidelijk. Even later weer onduidelijk. We gaan terug naar de drukke D-weg en komen zo eindelijk in St.-Léonard-de-Noblat. Maar....... op een bord staat zowaar de camping, maar nog wel 5,4 km. Zucht. En op de kaart lijkt het alsof hij net naast de stad ligt. Toch maar de borden volgen. Helling af, maar vooral op. Om 19.15 u zijn we op de camping, die inderdaad net naast de stad ligt. De borden zijn voor de auto's.
En wie is onze buurman? De Limburger F. Hij was er al om 15.00 u. We drinken samen wat en ondertussen maak ik de salade Nicoise. Pas na het eten en indringende gesprekken gaan we douchen en slapen.

Joke