Zondag 30 juni 2013
Blijf op de hoogte en volg Jan Marten en Joke
02 Juli 2013 | Frankrijk, Saint-Memmie
Moulin de Bistain - Abbaye d'Orval
87 km totaal 215 km
Na een koude nacht, waarin zelfs JM het koud had staan we om 6.30 u op. JM voelt zich niet super, maar wijt dit vooral aan de proeverij van Belgische biertjes in het campingkroegje. Dat moest wel, omdat we anders niet aan het verslag konden werken. Er zijn nog maar weinig gasten en de campingbaas moet toch een beetje verdienen met dit prutweer.
Vanaf nu besluit JM zich minder sociaal correct te gedragen richting armlastige campingbazen.
Na het openen van de tent zien we een dichte mist en het is niet warmer dan 5 gr., maar wel droog.
JM heeft gisteravond gemaild met de abdij van Orval, waar volgens het boekje geen overnachtingsmogelijkheid is voor passanten. Frère Benard heeft terug gemaild dat we er wel kunnen kamperen. Richting Abdij dus maar.
Na een half uur fietsen worden we gestopt door een paar oude mannetjes die nu al wat wazig en lollig doen, omdat ze al flink aan het bier zijn.
We moeten omrijden, want er is een wielerronde of beter gezegd een wielerdriehoek. En over één van de poten van de driehoek loopt onze route. Van de mannetjes moeten we de andere poot nemen. We snappen er niets van, want nu rijden we alsnog in het peloton. De renners zien er vermoeid uit. Kennelijk zijn ze al heel vroeg begonnen want langs de hele 15 km. is tijdelijke verlichting geplaatst. JM haalt, met bepakking, zelfs een van de renners in en ik word in elk dorpje met gejuich en applaus binnengehaald of gewoon uitgelachen. Ik voel me zeer bekeken en ongemakkelijk en ben blij als we dit circus achter ons laten.
De mist is inmiddels opgetrokken en de zon laat zich zien, waardoor het wisselen van kleding tot een minimum beperkt kan worden we genieten van het glooiend landschap dat ik maar zelden kan benoemen, maar ruiken des te beter.
Dan zijn er ok nog de dieren: veel vogelgekwetter, maar ook dierenleed. Langs de weg ligt een dood wild zwijn, dode egels en nog een ander mooi beest (hermelijn, marter, wezel - geen idee. Geen cavia dat is duidelijk). Groot probleem zijn soms de honden die blaffend de weg oprennen en happen naar je vlezige kuiten. Net als vorig jaar ben ik uitgerust met de Dazzer II. Dit apparaatje produceert een hoge pieptoon die een normaal mens niet hoort (JM dus weer wel), maar vooral voor honden heel irritant is.
Vandaag gebruik ik hem voor het eerst voor een hond die eerst JM al blaffend naloopt en daarna mij belaagt. Ik druk op het knopje op de Dazer, maar de hond blaft gewoon door. Ik val bijna en bezeer mijn enkel. De hond druipt gelukkig af.
Daarna kan ik het niet laten om het apparaatje uit te proberen, wat soms heel hilarische taferelen oplevert. Één hond gaat loeien als een weerwolf. Zijn baasje, aan de overkant van de straat, kijkt vreemd op. Blaffende honden stoppen acuut met blaffen en lopen verschrikt weg. Ze moeten gewoon niet oud en doof zijn, dan werkt het. Het experiment wordt nog voortgezet.
We naderen Bastogne, een stad met nogal een historie. Vrijwel totaal verwoest tijdens het Ardennenoffensief. Maar dat boeit ons nu helaas niet zo. Het is zondag. In Noord-Frankrijk zijn maar weinig winkels onderweg, althans niet op onze route en zeker niet op zondag. En hier is een Carrefour. We slaan voor een dag eten in en laten Bastogne Bastogne, want JM had aan broeder Bernard gemaild dat we er rond 16.30 u zouden zijn.
Dat gaan we zeker niet redden. Er moet af en toe gegeten en gedronken worden, sanitaire stops gemaakt en - laat ik eerlijk wezen - jasjes aan of uitgedaan.
Om 18 u bereiken we de abdij, diep verscholen in een prachtig bosrijk gebied. De man van de receptie weet van niets en broer Bernard is er, zegt hij, weer om 19 u. JM laat hem nog het mailtje zien. Onvermurwbaar.
Onze eerst reactie is: dan niet. Maar de volgende camping is 20 km verder. We wachten, terwijl we ons verbazen over de vele auto's die langskomen en worden volgeladen met grote hoeveelheden met kratten abdijbier en met abdijkaas.
Om 19 u komt broeder Bernard. We mogen staan op een open plek in het bos, hoog boven de abdij. We kinnen water tappen in de abdij en naar het toilet tot 21 u.
We hebben niet veel keus, maar ik krijg wel een beetje een Jozef en Maria gevoel.
Het is een steile klim ernaar toe. Het gras staat tot onze knieeën. We installeren ons. Poedelen onze bezwete lijven met wat abdijwater, koken een prutje en we gaan al vroeg slapen.
Joke
87 km totaal 215 km
Na een koude nacht, waarin zelfs JM het koud had staan we om 6.30 u op. JM voelt zich niet super, maar wijt dit vooral aan de proeverij van Belgische biertjes in het campingkroegje. Dat moest wel, omdat we anders niet aan het verslag konden werken. Er zijn nog maar weinig gasten en de campingbaas moet toch een beetje verdienen met dit prutweer.
Vanaf nu besluit JM zich minder sociaal correct te gedragen richting armlastige campingbazen.
Na het openen van de tent zien we een dichte mist en het is niet warmer dan 5 gr., maar wel droog.
JM heeft gisteravond gemaild met de abdij van Orval, waar volgens het boekje geen overnachtingsmogelijkheid is voor passanten. Frère Benard heeft terug gemaild dat we er wel kunnen kamperen. Richting Abdij dus maar.
Na een half uur fietsen worden we gestopt door een paar oude mannetjes die nu al wat wazig en lollig doen, omdat ze al flink aan het bier zijn.
We moeten omrijden, want er is een wielerronde of beter gezegd een wielerdriehoek. En over één van de poten van de driehoek loopt onze route. Van de mannetjes moeten we de andere poot nemen. We snappen er niets van, want nu rijden we alsnog in het peloton. De renners zien er vermoeid uit. Kennelijk zijn ze al heel vroeg begonnen want langs de hele 15 km. is tijdelijke verlichting geplaatst. JM haalt, met bepakking, zelfs een van de renners in en ik word in elk dorpje met gejuich en applaus binnengehaald of gewoon uitgelachen. Ik voel me zeer bekeken en ongemakkelijk en ben blij als we dit circus achter ons laten.
De mist is inmiddels opgetrokken en de zon laat zich zien, waardoor het wisselen van kleding tot een minimum beperkt kan worden we genieten van het glooiend landschap dat ik maar zelden kan benoemen, maar ruiken des te beter.
Dan zijn er ok nog de dieren: veel vogelgekwetter, maar ook dierenleed. Langs de weg ligt een dood wild zwijn, dode egels en nog een ander mooi beest (hermelijn, marter, wezel - geen idee. Geen cavia dat is duidelijk). Groot probleem zijn soms de honden die blaffend de weg oprennen en happen naar je vlezige kuiten. Net als vorig jaar ben ik uitgerust met de Dazzer II. Dit apparaatje produceert een hoge pieptoon die een normaal mens niet hoort (JM dus weer wel), maar vooral voor honden heel irritant is.
Vandaag gebruik ik hem voor het eerst voor een hond die eerst JM al blaffend naloopt en daarna mij belaagt. Ik druk op het knopje op de Dazer, maar de hond blaft gewoon door. Ik val bijna en bezeer mijn enkel. De hond druipt gelukkig af.
Daarna kan ik het niet laten om het apparaatje uit te proberen, wat soms heel hilarische taferelen oplevert. Één hond gaat loeien als een weerwolf. Zijn baasje, aan de overkant van de straat, kijkt vreemd op. Blaffende honden stoppen acuut met blaffen en lopen verschrikt weg. Ze moeten gewoon niet oud en doof zijn, dan werkt het. Het experiment wordt nog voortgezet.
We naderen Bastogne, een stad met nogal een historie. Vrijwel totaal verwoest tijdens het Ardennenoffensief. Maar dat boeit ons nu helaas niet zo. Het is zondag. In Noord-Frankrijk zijn maar weinig winkels onderweg, althans niet op onze route en zeker niet op zondag. En hier is een Carrefour. We slaan voor een dag eten in en laten Bastogne Bastogne, want JM had aan broeder Bernard gemaild dat we er rond 16.30 u zouden zijn.
Dat gaan we zeker niet redden. Er moet af en toe gegeten en gedronken worden, sanitaire stops gemaakt en - laat ik eerlijk wezen - jasjes aan of uitgedaan.
Om 18 u bereiken we de abdij, diep verscholen in een prachtig bosrijk gebied. De man van de receptie weet van niets en broer Bernard is er, zegt hij, weer om 19 u. JM laat hem nog het mailtje zien. Onvermurwbaar.
Onze eerst reactie is: dan niet. Maar de volgende camping is 20 km verder. We wachten, terwijl we ons verbazen over de vele auto's die langskomen en worden volgeladen met grote hoeveelheden met kratten abdijbier en met abdijkaas.
Om 19 u komt broeder Bernard. We mogen staan op een open plek in het bos, hoog boven de abdij. We kinnen water tappen in de abdij en naar het toilet tot 21 u.
We hebben niet veel keus, maar ik krijg wel een beetje een Jozef en Maria gevoel.
Het is een steile klim ernaar toe. Het gras staat tot onze knieeën. We installeren ons. Poedelen onze bezwete lijven met wat abdijwater, koken een prutje en we gaan al vroeg slapen.
Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
