Donderdag 17 mei 2012

Poitiers, laatste 'rustige' dag

Vandaag moeten we verhuizen. We gaan op stand wonen! De kamer, waar wij nu al zes dagen naar volle tevredenheid verblijven, is niet langer beschikbaar maar wij mogen onze residentie nu twee verdiepingen lager betrekken. Die is dan wel ? 16,- duurder, maar we wonen daar als een vorst (waarmee ik natuurlijk Joke bedoel).
's Morgens in alle vroegte staan we op om alles voor deze verhuizing in te pakken. Eigenlijk zeer eenvoudig: de verhuisdozen zijn niet nodig, want onze fietstassen zijn ook voor dit doeleinde erg efficiënt. Na het ontbijt kunnen we gewoon weggaan naar de mis (het is immers Hemelvaartsdag en Joke heeft nog geen kerkdienst bezocht). Als we dan terugkomen heeft de interne verhuisdienst onze bagage in de nieuwe kamer gelegd. Wat een luxe!
We gaan naar de mis in de kathedraal en langs de ruim aangekondigde rommel- en boekenmarkt. Joke gaat voor de boeken en ik voor de rommel. Of is het andersom? De markt blijkt weinig om het lijf te hebben. De mis daarentegen is wel leuk om mee te maken. Joke gaat niet naar de eucharistie. Dat wil ze pas doen als het celibaat wordt afgeschaft en vrouwen worden gelijkgesteld. Dat kan lang duren, denk ik dan, het wordt op zijn minst Sint Juttemis. Ze vindt het ook een eng gezicht, die plichtsgetrouwe misdienaartjes en die wat afstandelijke pastoor.
Als we terugkomen van de mis, is inderdaad onze nieuwe kamer gebruiksklaar. Op een ordentelijke manier zijn onze tassen over de kamer verdeeld. De kamer, met het ideale nummer 'centvingttrois', 123 dus ook wel eenvoudiger 'un-deux- trois' genoemd, is veel groter dan de vorige! En de badkamer (met bad!) en wc zijn veel beter gescheiden. In de vorige kamer kon de een precies horen hoeveel velletjes de ander gebruikte. Men kan zich waarschijnlijk voorstellen dat het auditieve aspect van een vijf dagen vrijwel onafgebroken buikloop hier niet verhaald hoeft te worden, daarvoor acht ik het voorstellingsvermogen van de meeste lezers groot genoeg.
Om kort te gaan: wij genoten van de ruimte.

's Middags ben ik weer naar buiten gegaan en heb daar een nieuwe tekst voor een liedje geschreven.
Het eerste couplet luidt als volgt:

-
Als je de weg naar je verblijf zowat kan dromen,
de etalages langs de kant niet meer ziet staan,
en als je overal en nergens weet te komen,
dan is het tijd om weer eens verderop te gaan.
-

Zoiets, en dan nog twee coupletten.
Inderdaad: het is langzamerhand tijd om te gaan. We eten 's avonds nog wat bij het ons bekende restaurant bij het Palais de Justice. En daarna gaan we vroeg naar bed. Maar eerst in bad. Want als je een kamer met bad betaalt, ga je dat zeker ook gebruiken. We blijven Hollanders!

Jan Marten